23 November 2021
De telefoon. Ik heb een nieuwe. Al een hele onderneming om hem te kopen. Samen met Koen naar de stad.
Het is een Samsung Galaxy/nogwat geworden. Ziet er goed uit, niet een hele kleine.
Maar......ik ben zo onnozel, een beetje angstig zelfs. Vanmorgen hoorde ik hem mij roepen en denk je, dat ik hem kan vinden? Het moet toch niet gekker worden. Gisteravond nog mee gehad naar Yoga.
Ik zou er heel blij mee moeten zijn, maar mijn angst is groter. Gisteren nog gekeken en zag, dat ik 17 oproepen had.
Dus toch maar even aan de slag. Ik kijken, een tekentje intikken en tot mijn grote ramp, weg alle 17.
Daar ben ik snel af gekomen?
Niet zolang geleden met Koen naar de stad. Kom er niet graag met de e-fiets. Op en afstappen en ermee lopen wordt me te zwaar. Toch voelde het goed eindelijk weer eens de stad te zien en te voelen. Dat vertelde ik zelfs aan Koen.
Geslaagd, de telefoon in doos mee naar huis. Ik stap op, ging iets naar links, zie ik iemand op me afkomen, eigenlijk andersom. Wat kan ik doen? Haar omver rijden of me laten vallen. Geen andere optie mogelijk en kies de laatste.
Val zonder m’n spieren te spannen, dankzij een lange ervaring van en met Yoga.
Daar lag ze, het ouwe mens. Kom er weer goed mee weg. Dit was de derde keer en dat is scheepsrecht.
Maarrr, al die mensen, ik heb ze gezien, maar herinner me niet echt meer, hoe ze eruit zagen.
Dit even terzijde. Voor Koen ook schrikken, denk ik, maarrr OMA had haar telefoon.
Koen heeft hem klaar gemaakt voor gebruik, Ronald heeft nog iets gedaan en zelfs Johanna heeft me de QR code erin gezet en ik was klaar voor de start.
Inmiddels eenmaal gebeld met Sonja, noodgeval zo gezegd.
Ze nam de app-telefoon niet op.
En ........ waar ben je nou, mijn telefoon? Mijn nummer? Vergeten, eerst weer in de papieren duiken.
Oma en haar telefoon en nu is ie onvindbaar.
Koen, nog bedankt voor je steun en toeverlaat.
Oma loves you en dat is waar.
èFVé
No comments:
Post a Comment