Naar Anne en de fietsenmaker

7 Juli 2022

Vandaag een drukke dag. Eerst naar Anne in Kloosterakker en daar van alles gedaan en daarna naar Fa. Slager, fietsenwinkel, voor mijn driewieler.

Bij Anne was ik maar even en werd hij weggeroepen voor sport. Ik moest meedoen of.... Ik was er net met de benenwagen/rollator, wilde niet sporten, geef me even rust.

Oké, ik mocht kijken.

Wat ben ik toch een stomme eend, tuurlijk is dit niet sport, zoals sport hoort te zijn, dus ik deed mee.

Biena, mede bewoonster, vond het geweldig en teutte maar een eind weg en Anne speelde het spel heel serieus. Was leuk.

De sport was voorbij en nog even een lang gesprek met Annemieke. Zij is heel goed met de cliënten, fijn dat ze erbij is.

Na de sport was er de Tour de France op TV en Anne genoot zichtbaar.

Inmiddels al aardig laat en ik had nog plannen.

 

Anne geknuffeld, Biena ook, is ze zo gewend, zij is mijn vriendin.

Anne bleef kijken en kon ik op mijn gemak de zaal verlaten en ook het gebouw, ware het niet, dat er twee mannen moeilijkheden hadden met de lift.

Zij waren werklui en zaten in de verkeerde lift. Ze wilden met mij mee, anders zouden ze het gebouw niet kunnen verlaten.

Ik, een beetje op mijn hoede, vraag aan hen, waarom ze uit het gebouw moeten.

Een vreemd verhaal volgde en als ik hen zo op en neer aankeek, ze zagen er wat bijzonder uit. De dikke en de dunne, de grote en de kleine, een komisch paar, dat zouden ze kunnen zijn.

Ze stappen met mij uit de lift en wisten verder niet, hoe het moest. Ik zeg: “Ik mag jullie er niet uitlaten, dan moet ik eerst even in je kraag kijken”.

Even ter uitleg. Mij is geleerd, dat in de kraag het wasnummer/naam staat van de cliënt.

Geen probleem, ik mag kijken en niks gemeld, dus die mag eruit. Hij zegt: “Hij mag er niet uit” en wijst naar de dikke kleine.

Beide een beetje komisch, maar ook daar stond niks in de kraag.

De sportleraar komt toevallig langs terwijl ik in de kraag van de kleine kijk en ik begin erg te lachen, hij ook.

Ik zeg: “Ze doen wat vreemd, het zekere voor het onzekere”.

Ik doe de deur open en ze voelden het als een bevrijding. Een auto van het bedrijf stond voor, daar waren ze dus mee gekomen en gaan er ook mee weg.

We, het komisch duo en ik, groeten elkaar, ze wensen me nog een goed weekend, waarop ik weer erg moet lachen en ze lachen gezellig mee.

Ik duik snel de Lidl in.

Even groente gekocht en toen op naar Fa. Slager, de fietsenzaak.

Deze keer kende Albert, de baas zover ik weet, me nog wel, zolang was het ook niet geleden. Ik kreeg weer een heel verhaal en ik zeg: “Daar koop ik niks voor, ik wil mijn fiets terug”.

Hij is heel begaan met mij en legt me alles uit. Deze week gaat het lukken.

 

Hij doet erg z’n best en ik voel voor de zoveelste keer met hem mee.

Zie dat ie een kale kop heeft en ik zeg: “ Je hebt een nieuwe haardracht”. “Ja”, zegt hij, “minder haar”. “Kale kop”, vul ik aan, maar vervolg snel: “Albert, het staat je goed”. Hij bloost en zegt: “Dankjewel” en ik denk, wat breng ik vandaag allemaal teweeg.

Michel belt deze week en opnieuw probeer ik hen weer te vertrouwen. We nemen vriendelijk afscheid en ik wandel naar huis. Iedereen schijnt ineens aardig te zijn. Hoeveel mensen ik heb moeten groeten, niet normaal, wel leuk.

Vlak bij de brug spreekt een mooie donkere man mij aan en vraagt: “Mag ik hier plassen?” Alsof het de normaalste vraag is, antwoord ik: “Als niemand je ziet”. Hij is er erg mee aan en ik zeg: “Man...duik daar die bosjes in”.

Hij verdwijnt en ik maak haast om thuis te komen, voor vandaag is het genoeg.

èFVé