Super-fijne-dag

4 Juli 2022

Super-fijne-dag.

Al vroeg opgestaan. Nog enige dingen te doen voor mijn hulp Ilona komt, dus vroeg beginnen. Wonderwel liep alles, zo het zou moeten.

De buurman nog tegen gekomen en gegroet. Hij ziet me nooit rond deze tijd, dus een kleine uitleg.

Hij snapt het volkomen en zegt: “Dan kunnen jullie wat langer koffiedrinken”. “Jazeker”, geef ik toe. En het is echt zo, we genieten met en van elkaar, maar ze werkt verder ook keihard. Dus geen klagen.

Was die inmiddels droog is op bed gooien en de kranten-puzzel maken. Een simpele deze keer, of ik ben zo helder. Dat kan natuurlijk ook. Ik snuif van genoegen.

Ilona komt, we geven elkaar de nieuwtjes even door en zij gaat aan de grote klus beginnen en ik vouw boven de was op.

Ook nog opgeborgen en inmiddels tijd voor koffiezetten. Dan staan we, Ilona en ik, elkaar danig in de weg, maar lossen het op.

Ik zet koffie, Ilona komt samen met mij koffiedrinken. Ik kijk op m’n tablet of er toevallig iemand mij nodig heeft. Nee, niks, niemendal. Wel vanmorgen al, maar daarin ben ik de beginnende factor.

De koffie met een simpel koekje deze keer op aanraden van Ilona en daarna nog een tweede kopje en beiden springen we omhoog voor de volgende actie.

Voor we het weten is het tijd voor Ilona om te stofzuigen, de activiteit die beslist moet. Anders ligt dit ouwe mens weer een week op bed.

Ik doe mijn ding en dan wordt er nog gedweild en ga ik naar beneden en mag Ilona naar huis.

Kan haar nog net uitzwaaien, want ik hoor mijn tablet roepen. 

Mijn dagelijkse apps, waaraan ik verslaafd ben en dan is het al gauw tijd te stoppen en ga ik mezelf eens heerlijk verwennen.

De dag is al geweldig, maarrr....het kan nog mooier. Ik bak een ei....met spek, ham, kaas, ui, champignon en paprika en eet dit met genoegen op.

Ga nog even naar boven, op de computer kijken. Wat me verteld is, is niet gekomen, maar dat wordt vast nog hersteld.

Daar hoor ik zoonlief zijn auto hier de oprit op rijden, dus downstairs, deur open en eigenlijk weet ik het al. Hij gaat naar zijn vader op bezoek in Kloosterakker.

Ik geef hem de krant van zaterdag mee en de sleutel en bedenk onderwijl, dat ik wel mee kan gaan en teruglopen.

Naar manlief is niet de bedoeling, ik was er gisteren en het moet leuk blijven.

Was het leuk trouwens? Niet gemerkt, het is zoals het is.

Ik pak mijn Tuut-Tuut, mijn tas en ga mee met Ron. Stap uit in de parkeergarage en Ronald helpt me te verzinnen wat een goeie keus is, weer naar buiten te komen.

Al twee keer is het (bijna) mis gegaan en rende ik met de rollator tegen de ingang van auto’s in, soms zelfs een een sprongetje naar de verhoging om vooral maar veilig te staan, als er weer zo’n snelle Joekel naar binnen reed.

Dat moest niet weer gebeuren, volgens onze zoon en gelijk heeft hij.

Mee in de lift en bij de Lidl eruit. Niks verleidelijker dan even naar binnen te gaan.

“Daag, groetjes aan Pa” en zo verdwijnen we ieder een kant op.

Koop alleen, wat ik nodig heb en ga eens een andere kant om wandelen. Loop en loop, heerlijk weer, maar....waar ben ik?

Kom dus weer opnieuw bij de Parkeergarage terecht en mopper, “ Dikke suffert”.

Zie onderwijl wel een prachtige waterlelie bloeien, probeer er een foto van te maken, hoor ik achter mij iemand wat tegen mij zeggen, duidelijk en klaar.

Ik denk, “Ik reageer niet, no way”. Een poosje hoor ik niks, draai me om en wie staat daar? Mijn eigen zoon en we moeten lachen.

Vertel waarom ik niet reageer, maar ga wel met hem mee. 

Ik ben grandioos verdwaald en zie het niet zitten, weer zo’n wandeling te maken, terwijl ik in de auto meekan.

Gezellig gegaan zo ik gekomen ben en hier houdt het op.

Wat de avond nog brengen moge? Het maakt niet uit, dit is een topdag.

Het weer is goed, zit goed in mijn vel, een fijn app-contact en een heerlijke lunch.

Wat kan het leven goed zijn. Morgen weer een mooie dag? Ik ga mij erop abonneren.

Maandag - topdag.

èFVé