Over screens, fietsen.....enz....

28 februari 2019

Voor en achter hebben we screens. Normaal gebruik je ze tegen de zon, maar wij verduisteren er de kamer mee. In goed weer en slecht weer, in regen en wind. Opgelost zou je denken?

Dat zou je denken. Ware het niet, dat ik amper-aan spierballen krijg. Ook geen gek idee? Oké.

Het is bijna niet te doen, door alle weersomstandigheden zijn ze al aardig oud geworden en kraken en kreunen ze onder mijn behandeling. Naar beneden zijn ze een makkie en met een pink te bedienen, maar omhoog. Poeh hé. En wie is de gelukkige? Ik dus.

Als er dan echt spierballen van kwamen, had ik er nog wat aan, alleen pijn in m’n armen en verder niet veel goeds. Niet klagen, maar dragen, Froukje. Ik doe m’n best.

Ik had een heel handige man, waar is hij gebleven. Uiteindelijk zal ik toch verduisteringsgordijnen aan de binnenkant moeten laten plaatsen, want op een dag lukt het me niet meer. En wat doe ik nu weer? Klagen.

Volgende onderwerp.

Het was een goeie nacht en de zon schijnt. Anne gaat naar de dagopvang en ik? Wat denk je? Ik pak m’n fiets en fiets een rondje, tot daarna. Een aardige buurvrouw kwam langs en ik geloof, dat ik m’n hart geleegd/gelucht heb. Ze is zooo aardig. Roelie is haar naam.

Nu verdwijn ik naar en langs het ARBORETUM. Foto ervan volgt hier.

Fietsen, het heeft niks te maken met screens, toch was het wat ik ook deze dag deed. Dat viel vies tegen. Dacht ik, dat het Arboretum al volop in ontwikkeling was, mooi niet. De bladeren zijn zelfs nog niet van de boompjes, laat staan dat de nieuwe al ontluiken. Even fietsen was wel fijn, toch vond ik, dat ik tekort kwam en fietste na m’n ritje Arboretum nog even naar de Fontein.

Een snackbar in de stad. Bestelde me een kroket, kreeg ‘m dus ook en die was me toch lekker..... Een paarse inrichting, logisch dat ik me er thuis voel. Hij is gekozen als beste Cafetaria van omstreken. En ik kan het beamen.

 

Nog gewandeld met de fiets aan de hand, lopen is ook goed voor de mens en zodoende kwam ik nog een shirt tegen van kant. Kwijlen .....en gekocht. 70% korting, speciaal voor mij!

Voor Anne nog poloshirts voor een koopje gekocht. Als het echte mooie weer arriveert, zit hij niet zonder. Ik zie hem graag netjes. Hij is het zonlicht nog waard ondanks z’n hoge leeftijd.

Te vroeg thuis, ik kan niks meer verzinnen en moet m’n pillen er nog ingooien. Anne komt straks en ben ik weer hoentjesfit/kiplekker voor hem.

Anne kwam pas 5 uur thuis en een beetje ongerust mag ik dan toch wel zijn. De chauffeur vertelde me, dat er iemand onwel was geworden en dat hij ermee naar het ziekenhuis was geweest. Uiteindelijk mocht ie weer naar huis, maar vond wel een mopperende vrouw thuis. De chauffeur was er danig van onder de indruk. Hij vertelde, dat het z’n 2de vrouw was en het daardoor zou komen. Ik dacht juist, dan is de liefde nog kort en had het niet zo mogen zijn. Maar ja....

De chauffeur vertelde, dat ze vanmorgen hem nog zo lief nazwaaide. Ik zeg: “Zo blij was ze, dat ie wegging”. De goeie man kijkt me aan en begint daar toch te lachen. Anne en ik lachten dapper mee. Waarom zo droevig eindigen. De man zwaaide toen ie wegreed en wij beiden deden ook ons best. Tot de volgende keer.

Anne vertelde onder eten, dat de man vanmorgen meteen al niet goed was en dat hij de man op z’n rollator heeft gezet en hem zo naar binnen heeft gereden. Wat is mijn Anne toch een schat. Maar zeker weten doe ik het niet......

Maar nu is het over, hij kijkt TV en raakt vandaag weer helemaal kwijt, gelukkig.

FRAN

Rara....hoe kan dat?

26 februari 2019

Weer wakker, maar helder? Echt niet. Is gisteravond al begonnen.

Getipt om me als mantelzorger op te geven. Sonja is dan mijn beste adviseur. Ze geeft me de site en ik wil er mee aan de slag. Moet je niet denken, dat ik het woord mantelzorg nog kon verzinnen? Iets met kleding, verder kwam ik niet.

M’n vriendin gebeld en onderwijl kwam het me weer te boven. Waar laat je je verstand Froukje. Vooral ‘s avonds verdwijnen de scherpe beelden en wil ik het liefst lui in m’n stoel liggen. Dat gebeurt ook meestal.

Ook was ik al danig in de war met de dag. Een zoon van m’n overleden vriendin herinnerde mij eraan. Ik had hem voor vandaag van alles toegewenst, wat helemaal niet in de planning zat. Woensdag was de bewuste dag. Sorry Theo. Misschien gaat het nu weer beter, het is nog vroeg. We zullen zien en beleven.

Toch blijft het spoken. Wat gaat er mis?

 

Zo voelt m’n hoofd, een spinnenweb met spinnen, maar wel paars, dat is dan weer een voordeel.

Anne zit weer fris en vrolijk de krant te lezen. Gisteravond ging het niet zo goed en dat maakt mij dan ook weer onrustig. Ik zou hem zo graag willen begeleiden tot het eind der dagen. Gelukkig is de mist weer opgetrokken en zit hij er na gewassen te zijn door Dilana er weer goed bij. Onder Tiny haar scherpe blik werkt Dilana zichzelf naar een baan in de zorg.

Goed gedaan meisje.

De dames verlaten het pand en ik wens hen een plezierig weekend. ‘t Is nog maar woensdag, trut, denk ik dan, hoe dom kan ik zijn.

De zon staat hoog aan de hemel, we gaan wandelen. Wandelen is gelukt, maar....niet van harte. Dan moet ik Heidy wel noemen. Haar beloofde hij 2 keer daags te wandelen als het kon, bij voorbeeld met mooi weer en ook als het wat minder kon met regen en/of harde wind

.

Meestal doen we met regen en/of harde wind eenmaal. Dat beslis ik dan. Heidy is z’n Fysio-therapeut.

Even een extra regel, we hebben nog een keer gewandeld, maar nu is de energie op bij Anne, het is te warm. Het warme weer, daar moeten we aan wennen.

FRAN

Maandag / zondag.....

25 februari 2019.

Het is maandag, maar ook zondag. De zon staat hoog aan de hemel, heerlijk weer dus.

Het is de dag van de dagopvang voor/van Anne, dus kan ik vanmiddag m’n benen strekken. Eerst nog een hapje eten en dan verdwijn ik op m’n (nieuwe) fiets richting Lidl. Simpel hé?

Boodschappen zijn weer nodig, dus dit ouwe mens moet wel weer. Misschien valt er nog wat te beleven..... Het mag, het zou welkom zijn.

Het is zulk mooi weer, zal ik alvast de winterjassen opbergen? Ook m’n mooie nieuwe Marley-jas? Marley heet de poes in het poezen-café en m’n nieuwe jas ziet er eender uit, vandaar Marley-jas.

Ergens jammer, ik heb ‘m nog maar amper.

Poes Marley zal ik nooit weer vergeten, misschien zij mij wel, het zij zo. Ze is wel zwarter dan op de foto.

Pas snel op m’n e-fiets naar Lidl in Kloosterveste geraced. Alles gekocht wat volgens mij nodig was.

Het is weer binnen en het wachten is op de hoofdpersoon, Anne v.d. Meulen hemzelf.

Ik was in de veronderstelling, dat ik 3 uur thuis was van boodschappen halen, het bleek 2 uur te zijn. “Ouwe taart”, zei ik tegen mezelf, “Hoe stom kun je zijn”.

Anne is weer thuis, maar tot m’n schrik kom ik erachter, dat ze niet gewandeld hebben. Snel een banaan en koek, pillen en nog een rondje. Het is zulk mooi weer, dan MOET er gewandeld worden en zo deden we een bekend stukje, niet te lang en niet te kort.

Overal bloeien de sneeuwklokjes en krokusjes. Zo prachtig...

Nu nog even koken en dan met de beentjes omhoog. Ondanks mooi weer aten wij toch stamppot zuurkool, zelfs met spekjes.

Zondigen kan zo héééééérlijk zijn!

FRAN