Monchau en nog een paar dagen....

15 februari 2019

Een verhaaltje uit het verleden. Onze kleindochter had ‘m nodig en ik vind ‘m de moeite waard om hier te vermelden. We waren jong en onbedorven.

Onze bromfietstocht naar Gronsveld,vlak bij Maastricht. De eerste vakantie samen. Wat een eind was dat. Op ons NSU’tje van Friesland naar Zuid-Limburg. Ga er maar naast staan. Al vroeg in de morgen vertrokken en de reis was mooi en lang.

In Gronsveld hadden we een geweldig goed pension en aten iedere avond patat met rauwkost. Dat hadden we thuis nooit. Denk eens na tig jaren geleden. We beleefden het als een feest. Een goed onderkomen dus.

Iedere morgen hadden we een overleg, wat we die dag weer een zouden gaan doen en iedere dag was weer anders. Mooi weer en een goed humeur, het halve werk.

Er waren ook trieste dagen, b.v.naar Margraten, de oorlogsslachtoffers, allemaal dezelfde graven keurig in een rij. Om naar van te worden. Anne had de oorlog zwaarder beleefd dan ik, we schelen namelijk 6 jaren. Voor hem moest dit en zo gebeurde het. Ik begreep het.

Eén dat was de mooiste dag van al, we trokken over de grens Duitsland in zo op de bonnevooi en de natuur was prachtig, heuvel na heuvel reden we door, bergen voor ons, die vond je in Friesland niet. Ineens dook er een prachtig plaatsje op: Monschau genaamd. We keken onze ogen uit. Een prachtig riviertje kronkelde er dwars doorheen en ik kon m’n emoties niet inhouden. Nog zo puur en gaaf en die huizen met aparte vakken, winkeltjes en aardige mensen ook nog. Ik was verliefd en niet op Anne. Een ander soort liefde, niet uit te leggen. Hier nog een foto onder en dan is mijn verhaal over en uit. Ik zie het wéér voor me. Wat mooi !!!                                 

16 februari 2019 

Vanmorgen kwam ik beneden en de geur in de keuken was heel vreemd. Alsof de waterkoker aan is geweest zonder water. Ik heb het nog niet geprobeerd. Volgens mij kan dat niet, maar er is iets gebeurd. Ik ben er onrustig onder.

Vanmorgen kwam Tinie Anne wassen. We leren haar steeds beter kennen en ook waarderen. Ze past goed op Anne en geeft allemaal tips voor z’n pijnlijke schouder. Ik blijf erbij, dat Heidy weer zal moeten komen, Anne had vannacht behoorlijk pijn, zo vertelde hij vanmorgen vroeg.

Voor nu, we hebben gewandeld, de zon staat hoog aan de hemel en hij schijnt ook voor ons. Dus gaan met die banaan. Vanmiddag nog een keer is mijn wens, we wachten af of we het daarmee eens zijn, Anne en ik. Vanavond eten we groentesoep en dat is licht verteerbaar zal ik vertellen, dan hoeven we deze keer niet in de avondlucht. Nu is het heerlijk, dus vanmiddag nog een keer?

De was is aan de beurt, opvouwen en de nieuwe lichte was weer in de wasmachine. Buiten drogen zie ik nog niet zitten, dat is zo’n gesleep en dat kan deze ouwe niet meer trekken.

Nog even dit, ik had m’n nieuwe jasje aan van 4.95 euro en het voelde zo goed. Wat een rijkdom, hoe simpel ben ik, dat ik daar al zo blij mee kan zijn.

Wat de geur van vanmorgen betreft...ik heb de waterkoker geprobeerd aan te doen zonder water en dat lukt en die geur is het ook. Dat is niet veilig. Nu iedere dag water in de kan laten, want dan gaat ie uit, als ie kookt. Weer iets erbij om te onthouden. Ik doe dat dan toch maar, beter dan wat er anders kan gebeuren. Anne ruikt niks, dus die veiligheid mist hij totaal.

Maar...wat goed is, we hebben nog een keer gewandeld, al ging die wandeling minder goed. We hebben het hem dan toch maar mooi geflikt.

17 februari 2019

Deze datum hangt een apart sfeertje aan. Mijn zwager is precies 13 jaar geleden overleden en mijn zus en hij hadden een verband met het getal 13. Dit moest ik even kwijt, daar sta ik even bij stil.

Vanmorgen had ik mogen uitslapen, maar manlief dacht er anders over. Hij was weer eens in de war.

Gisteravond samen gepraat over deze dag. Ik zou niet om half 8 hoeven aan te treden, het was zondag. Maar dit is niet blijven hangen en kwam manlief alweer de trap op en als een Jantje ongeduld kreeg hij mij in beweging en haastte me om hem te verzorgen. Toen ie dan nog mopperde, veranderde ook mijn toon en vertelde onze afspraak. Hij dacht, dat ie naar de Vierackers moest en is altijd bang te laat te komen. Vergeven en vergeten. Mijn zondag, mijn enige echte vrije dag. Het komt maar weinig voor.

Mijn broer z’n dochter Thea en haar man Willem kwamen ons met een bezoekje verrassen. Dat zijn leuke dingen voor de mensen.

Mooi weer, ik kreeg vandaag m’n nieuwe blog, heb ‘m de hele wereld rond gestuurd en nu maar afwachten, of het werkt. De eerste reageerde al, dat ie niet te openen was. Zooooo jammer. Mijn nicht Grytsje doet dit voor de eerste keer, laat het haar alstublieft lukken, goed voor haar imago.

18 februari 2019

Vanmorgen was Anne alweer onrustig, ik word er nerveus van. Dan moet alles sneller en dat lukt me dan niet zo goed. Ik probeer dat te vertellen, maar Anne dramt maar door. Ik loop uiteindelijk wel in het gareel en ben blij, dat ie opgehaald wordt.

Ilona, onze hulp, is er en samen gaan we aan de slag. Als ik het goed begrepen heb, komt Anouk zo en gaan we straks samen naar het katten/poezencafé. Ik ben benieuwd. Iedereen is zo lief voor mij.

Sonja wil om ongeveer 5 uur even langskomen, dan is Anne er ook en vast weer in een hele fijne, lieve bui. Geen vuiltje aan de lucht. Dan beginnen we weer opnieuw.

Fresh Start.....

Ilona en ik dronken pas een kopje koffie en straks nog eentje. Dan verdwijnt ze om 12 uur, nadat de vloeren beneden schoon zijn. Dat lukt me niet, dan moet ik daarna plat vanwege rugpijn. Dat moet ik niet willen.

Met Anouk een rommeltje gegeten, maar lekkerrrrrr. Van alles gebakken en gesmuld. Helaas was het katten/poezencafé vandaag niet open. Ik moest nog roggenbrood en dat moet beslist bij Poiesz vandaan komen. Echt Fries roggenbrood.

 

Daarna nog wat sale bekeken hier en daar, niks gekocht. Goed hé???!!!

Anouk ging haar weg en ik de mijne. Keurig 3 uur thuis, Anne kan weer komen.

FRAN