21 februari 2019
Gisteren in een gekke bui bij m’n supermarkt Aldi een
imitatie-lerenbroek gekocht. Het kostte een paar centen, maar dan heb je ook
wat.
Alle boodschappen weer binnen, maar voor je ‘t weet, moet ik weer.
Gisteren goed afgesloten, Anne voelde zich goed, at goed, bovendien had
ik kippen schnitzel gekocht en dat lieten we ons goed smaken, spruitjes erbij
in m’n bijzondere pan. Alles heeft dan meer smaak. Zelfs de aardappelen zien er
beter uit en smaken verrukkelijk.
De week van Rembrandt doet z’n werk grondig. Het is hier weer
nachtdienst geweest. Het vervelende is, het voelt niet meer goed voor mij, het
wordt teveel voor ‘t ouwe mens.
De dag is weer begonnen en gelukkig komt onze Fysio-Heidy. Er is verder
ook niks te regelen, het is voorjaarsvakantie en mijn begeleidster van Icare
reageert niet op m’n mailtje.
Inmiddels ook Ciska van de artsenpraktijk ge-e-maild, in de hoop, dat ze
me kan helpen, welke weg ik verder moet afleggen om weer in een normaal ritme
te komen, waarin we weer verder kunnen.
En nu? Ja...en nu! Gewoon afwachten en doorgaan met ademen.
Wat ik ga doen? M’n hersenen rangschikken, de dagelijks puzzel, de
mooiste, de moeilijkste. Een Philippine, de enige echte. Tot straks. En dan is
er koffie.
Daarna zien we wel
weer.
De koffie zit erin, een lekkere koek voor Anne en zonder mopperen at ie
‘m op. Dat doet dit ouwe mens goed.
De puzzel is klaar en was weer erg leuk om te doen. Simpel hé?! De krant
gelezen, niet alles, het wil er niet in vandaag.
M’n nieuwe broek weer aan en nu voelt ie als echt van mij en laat ik
even wat verklappen, hij kostte één euro. Heus waar.
FRAN
No comments:
Post a Comment