28 februari 2019
Voor en achter hebben we screens. Normaal gebruik je ze tegen de zon,
maar wij verduisteren er de kamer mee. In goed weer en slecht weer, in regen en
wind. Opgelost zou je denken?
Dat zou je denken. Ware het niet, dat ik amper-aan spierballen krijg.
Ook geen gek idee? Oké.
Het is bijna niet te doen, door alle weersomstandigheden zijn ze al
aardig oud geworden en kraken en kreunen ze onder mijn behandeling. Naar
beneden zijn ze een makkie en met een pink te bedienen, maar omhoog. Poeh hé.
En wie is de gelukkige? Ik dus.
Als er dan echt spierballen van kwamen, had ik er nog wat aan, alleen
pijn in m’n armen en verder niet veel goeds. Niet klagen, maar dragen, Froukje.
Ik doe m’n best.
Ik had een heel handige man, waar is hij gebleven. Uiteindelijk zal ik
toch verduisteringsgordijnen aan de binnenkant moeten laten plaatsen, want op
een dag lukt het me niet meer. En wat doe ik nu weer? Klagen.
Volgende onderwerp.
Het was een goeie nacht en de zon schijnt. Anne gaat naar de dagopvang
en ik? Wat denk je? Ik pak m’n fiets en fiets een rondje, tot daarna. Een
aardige buurvrouw kwam langs en ik geloof, dat ik m’n hart geleegd/gelucht heb.
Ze is zooo aardig. Roelie is haar naam.
Nu verdwijn ik naar en langs het ARBORETUM. Foto ervan volgt hier.
Een
snackbar in de stad. Bestelde me een kroket, kreeg ‘m dus ook en die was me
toch lekker..... Een
paarse inrichting, logisch dat ik me er thuis voel. Hij is gekozen als beste
Cafetaria van omstreken. En ik kan het beamen.
Nog
gewandeld met de fiets aan de hand, lopen is ook goed voor de mens en zodoende
kwam ik nog een shirt tegen van kant. Kwijlen .....en gekocht. 70% korting,
speciaal voor mij!
Voor Anne
nog poloshirts voor een koopje gekocht. Als het echte mooie weer arriveert, zit
hij niet zonder. Ik zie hem graag netjes. Hij is het zonlicht nog waard ondanks
z’n hoge leeftijd.
Te vroeg
thuis, ik kan niks meer verzinnen en moet m’n pillen er nog ingooien. Anne komt
straks en ben ik weer hoentjesfit/kiplekker voor hem.
Anne kwam
pas 5 uur thuis en een beetje ongerust mag ik dan toch wel zijn. De chauffeur
vertelde me, dat er iemand onwel was geworden en dat hij ermee naar het
ziekenhuis was geweest. Uiteindelijk mocht ie weer naar huis, maar vond wel een
mopperende vrouw thuis. De chauffeur was er danig van onder de indruk. Hij
vertelde, dat het z’n 2de vrouw was en het daardoor zou komen. Ik dacht juist,
dan is de liefde nog kort en had het niet zo mogen zijn. Maar ja....
De
chauffeur vertelde, dat ze vanmorgen hem nog zo lief nazwaaide. Ik zeg: “Zo
blij was ze, dat ie wegging”. De goeie man kijkt me aan en begint daar toch te
lachen. Anne en ik lachten dapper mee. Waarom zo droevig eindigen. De man
zwaaide toen ie wegreed en wij beiden deden ook ons best. Tot de volgende keer.
Anne
vertelde onder eten, dat de man vanmorgen meteen al niet goed was en dat hij de
man op z’n rollator heeft gezet en hem zo naar binnen heeft gereden. Wat is
mijn Anne toch een schat. Maar zeker weten doe ik het niet......
Maar nu
is het over, hij kijkt TV en raakt vandaag weer helemaal kwijt, gelukkig.
FRAN
No comments:
Post a Comment