19 februari
Vannacht nachtdienst. Dat was wel lastig, dan slaap ik als de wekker
afloopt en sta met dikke ogen op.
Misschien dat de dag meer hoop en liefde brengt, dan voelt alles weer
helemaal goed.
Trouwens, m’n oren stonden op scherp. Ik hoorde weer geluid in de keuken,
stilletjes naar beneden geslopen. Niks...niemendal. Wel geluid.....de buurman.
Dan ben je wel ver heen, dat je ook al op de buurman past, Froukje. De buurman
jaagt af en toe, hij was dus super-vroeg op. Ik hoor ‘m zelfs plassen en
doortrekken. Net wat teveel, maar....sorry, ik hoor het. M’n oren staan
op scherp. Gek mens ben ik.....
De dag draait weer en wij draaien mee. De washulp voor Anne zal zo wel
komen. En ... hij kwam, zag en overwon. Ene Baktas. Ik heb hem wel meerdere
malen moeten vragen, wat z’n naam was. Baktas, nu vergeet ik het NOOIT weer.
‘t Is voorjaarsvakantie, de meeste mensen met kinderen hebben vrij,
Baktas dus niet en hij was goed voor Anne.
De koffie is klaar, Baktas wilde niet een kopje meedrinken, alles mag,
niks moet. Aukje, onze ex-buurvrouw kwam langs en dronk Baktas z’n koffie. Af
en toe komt ze even aanwaaien.
Het regent, geen wandelweer. Nu aan het werk, de was is klaar en moet
opgehangen worden. Wat kan een mens het druk hebben...
Weet ik veel,
misschien ietsje rustiger? We gaan het zien.
20 februari 2019
In Nederland is het de week van Rembrandt van Rijn. Ben ik even bij de
hand? Deze nacht leek het opnieuw mis. De Nachtwacht?
Deze keer was ik de schuldige en het slachtoffer. In m’n hoofd enorme
jeuk, maar wel zo, dat ik er niet bij kon. Hoe doe je dat? Alle plekjes bij
langs geweest en niet gevonden. Vroeger in m’n jeugd had ik dat vaker. Ik zal
je vertellen, dat het akelig is, jeuk in je kop. Ik kan het woordje hoofd niet
meer gebruiken, het was niet plezierig. het hield me bij tijden uit m’n slaap,
terwijl Anne een rustige nacht had. De jeuk is er trouwens nog af en toe. Van
binnen dan hé!!!!!
Ik zal even Anne gezelschap houden, we zijn weer te vroeg klaar en dan
speelt de onrust in hem weer op. Moet ik steeds vertellen, hoe laat het is.
Alle klokken worden gecontroleerd. Geduld is een schone zaak, maar wel een
moeilijke taak. Geloof me.
Anne is weg, Pieter
haalde hem, Anne zat vaderziel alleen in die grote lege bus. Maar blij ben ik
wel, zwaai hem met plezier uit. Zo onrustig is hij dan.
Nu is het mijn beurt
om boodschappen op m’n nieuwe fietsje te halen. Ik sluit daarom deze dag af en
heb vanmiddag daardoor alle tijd voor Anne bij terugkomst. Dan is er vaak veel
nieuws en weet hij het zelf niet meer, hebben we nog altijd een soort verslag,
alle keren krijgt hij eentje van die dag mee. Ik lees ‘m dan voor en de
herinnering komt weer boven.
Zijn leven is zo gek
nog niet, ze doen altijd wel wat leuks, leve de Vierackers.
Ik zoek even op
Google, wat die jeuk in m’n kop kan zijn en wat ik eraan kan doen. Wel.....mooi
niks te vinden, ben ik dan echt de enige?
FRAN
No comments:
Post a Comment