Een top-dag

17 Juli 2019

Gisteren hadden we een top-dag.

Sonja kwam ‘s morgens al aanwaaien met een schitterende bos bloemen. En of dat al niet buitengewoon genoeg was, trakteerde ze ons op een reisje Exloo, naar schoenenspecialist Schutrups.

Nee...geen gevaarlijke eikenrups, maar een grote zaak met de beste schoenen van de wijde omtrek. Er zou opruiming zijn.

Eerst hier een kopje koffie, even gezellig teuten over en weer en een broodje eten. En los gingen we. Op naar Exloo.

Ik begin echt op m’n toen oude moeder te lijken, zij liet zich ook zo graag vervoeren, maakte niet uit waar naartoe. Dat overkomt mij nu ook. Laat het me allemaal welgevallen en geniet van grote en kleine dingen onderweg.

Eens waren we eerder in Exloo, maar nu was het serieus. Anne moest nodig een paar goeie stappers hebben.

De Ecco’s waren oud en dit model niet meer te krijgen. De verkoopster moet van goeie huize komen en haar best doen Anne andere schoenen aan te krijgen. Tenminste, zo was het altijd, maar niks was minder waar. Anne liet zich alles welgevallen en paste iedere schoen die hem werd aangeboden.

Opruiming? Niks opruiming. Niet voor Anne, wel voor Sonja en mij.

Een aardige verkoopster met jaren ervaring hielp hem in schoenen die geschikt zouden zijn. Ik wilde niet weer zwart voor hem en hij wilde geen bruin. Hoe belangrijk kan het zijn?

Het werden donkerblauwe en ze bevielen hem het best. Hij stapte door de winkel op zoek naar Sonja en samen kwamen ze weer zitten.

Uiteindelijk werden de oude schoenen in de doos gedaan en de nieuwe werden zijn eigendom. Hij moest nog wel even wennen aan de prijs, maar nadat we zeiden, dat het van de erfenis afging, ging Anne akkoord en tevreden gingen we gedrieën nog voor een kopje koffie. Maar niet nadat ook Sonja en ik nog iets gevonden hadden in de opruiming. Alle drie geslaagd. Wat een weelde.

De koffie smaakte goed, ik rekende af en werd het tijd om naar huis te gaan.

Het duurde niet lang of Doré kwam voor de oefeningen voor/met Anne en Sonja vertrok naar waar ze naartoe wilde.

Dat was gisteren.

Vandaag werd Anne weer opgehaald door het busje van I care en ik was wel erg benieuwd, welke schoenen hem zouden vergezellen. Wel had ik laten zien, dat ik de mijne met plezier weer had aangetrokken, maar of het zou helpen? Nee dus.

Daar ging hij dan met z’n oude zwarte Ecco’s. “Zo zonde!”, zei Anne.

Misschien zet ik ze op de vensterbank om er af en toe toch van te genieten, of als we wandelen, dat ik alleen ga als we beide onze nieuwe schoenen aan hebben. Ik weet nog niet, wat ik zal verzinnen, want ook nieuwe Ecco’s stonden soms een jaar onder het bed, terwijl de oude zo scheef waren afgelopen, maar toch zonde om weg te doen.

Maar .... hebben we die tijd nog?

Zuinigheid met vlijt, bouwt huizen als kastelen? Hebben wij niet meer nodig, maar wie kan mij raden, wat te doen om Anne alsnog in z’n prachtige, goeie schoenen te krijgen? Donkerblauw is toch ook niet opzichtig.

Gisteren was een top-dag en dit is weer een andere dag.

FRAN