Even lozen

22 Juli 2019

Even lozen...

Vanmorgen was Anne weer erg met zich zelf bezig. Het leek, of ie niet naar de Vierackers wilde.

Maar dat bedenk ik zelf. Ik kan anders niks verzinnen, waarom het ging, zoals het ging.

Anne probeerde te hoesten, maar gelukkig ging dat niet, steeds weer proberen kan maken, dat z’n adem moeilijk gaat doen, maar wonder boven wonder bleef hij normaal ademen. 

Geen bijgeluid. Z’n astma was in ruste, please laat het zo blijven.

Neus snuiten dan maar. Tot in het oneindige snuiten, er kwam best wel wat, maar de geluiden erbij waren grandioos erg.

Lukte niet, Froukje was niet te beïnvloeden. Ik keek de kat uit de boom, bij wijze van spreken. Ik ken de gewoontes en ook de echte toedracht.

Gelukkig ging het eten normaal, maar om de pil erin te krijgen, moest ik weer moeilijk doen.

Wat bleek? Z’n scheerapparaat was stuk. Ooit zelf iets mee gedaan, daarna is het nooit echt meer goed gekomen. Ik bied aan, ermee naar de winkel te gaan.

Geen antwoord. Nu denk ik, ik doe het gewoon. Misschien kunnen ze ter plekke er iets mee?

Proberen kan altijd. Het apparaat is praktisch nieuw.

En zo modderen we door. De WC-gang nog snel en ik bied ‘m aan een pufje toe te dienen. Een pufje voor/tegen benauwdheid.

Als was, was ie toen. Inmiddels was de chauffeur al gearriveerd, ik maak een gebaar en hij is jong en begrijpt alles. Ik geloof, dat ie Joost heet. Joost mag het weten.

En....Anne rent vrolijk met hem mee. Daar neem ik geen genoegen mee en loop zelfs mee de bus in. Pak ‘m bij z’n lurven en eis een kus.

Gedwee als een lam, ik krijg m’n kus en hij mag gaan. Wat zeg ik? Hij moet gaan. Ik moet duidelijk even bijkomen en dat doe ik doormiddel van deze mail, geschreven in een mum van tijd. Helemaal rustig ben ik nog niet.

Ik hoop, dat ie een leuke dag heeft. En ik zorg voor het scheerapparaat. Kleine kinderen zijn gemakkelijker dan patiënten met Alzheimer.

Al doe ik nog zo m’n best. Soms ben ik nodig en soms besta ik niet.

Hé hé, ik ben het kwijt.

Misschien reageer ik als een kattenkop?

Het zij zo.

FRAN