Op stap

 21-22-23 Juni 2019

Heel, heel lang geleden reden we motor en niet zomaar motor. We gingen allerlei routes rijden en maakten de leukste dingen mee. We zijn zelfs doorgegaan tot onze oudste bijna geboren is.

Nu ben ik oud en denk, dat ik dat gedurfd heb. Het had mis kunnen gaan. Zij nam later het stokje over en kocht een motor. Dat vond ik wel weer erg spannend. En zelfs onze zoon volgde haar voorbeeld.

Maar dit alles doet niet ter zake, we kregen deze prachtige foto van onze nicht, de jongste dochter van m’n oudste zus. Ze was samen met haar vriend een weekend weg van de snelweg en reden zo naar Duitsland. Of ik mezelf weer terug zag. Ook wij gingen bijna altijd naar Duitsland.

Ons brood aten we aan de kant van de Rijn/Moezel. Soms weggedronken met Duitse wijn. Gek hé, daar zou ik absoluut nu anders over denken. De fles stak Anne boven de zak van z’n motorjas uit.

Zo besprak hij een overnachting. Maar dat was per ongeluk. Ik moest er zo om lachen, dat ik hem niet kon waarschuwen. Toch kregen we de nacht, we hebben het zo fijn gehad.

De foto van hun overnachting maakte me wakker en ik beleefde onze ritjes opnieuw. Zij waren er met een groep motorrijders, allen vrienden van elkaar en stalden hun motoren en tenten hier achter de kerk/kasteel.

En geen gewoon kasteel, maar dat komt later. Ik dacht even dat het een kerk was, maar de volgende foto laat de achterkant zien, waar ook de meeste motoren staan geparkeerd. Aan de linkerkant nog iets van het genoemde gebouw te zien. Mijn nicht opperde, dat het wellicht een gevangenis geweest zou kunnen zijn, maar dat is louter fantasie wat opkomt bij de naam, die later genoemd wordt.

Jammer genoeg heeft de regen hun gestoord, toch ging de lol, het plezier gewoon door.  M’n nicht wilde ook graag de toren van binnen bekijken. Dat bleek onmogelijk. Helaas was de toren inmiddels te oud en de trappen op instorten, dus dat ging niet door.

Veel later hoorde ze, dat de toren een hongertoren was geweest.

Wat ik me daarbij voor moet stellen? Geen idee. Ik kan me er wel wat bij voorstellen, maar schuif die gedachten meteen opzij. In ieder geval was het voor hen een prachtige tocht. Een weekeindje weg.

Het ergste van zo’n reis vond ik altijd, waar laat je je hond uit? Een gegeven moment kan het niet wachten en als je dan in zo’n grote groep verkeert, hoe zouden ze dat gedaan hebben onderweg? 

Helaas niet naar gevraagd. Ik herinner me nog de onmogelijke plekjes, maar dat ter zijde. Verderop was het altijd beter, volgens Anne, ook al stond ik inmiddels op de voetsteunen omdat zitten onmogelijk meer kon. Sommige  van hun groep hadden goed pech, stonden op een mierenhoop! 

Achteraf wel leuk, ik weet nog hoe het voelt.....als je laag bij de grond moet zijn. Volgens de gebeurtenissen van dichtbij kwamen die krengen achter elkaar de tent binnen. Grote hilariteit natuurlijk, niet helemaal in overeenstemming met deze foto. Veel gelachen natuurlijk, hen kennende.....kan ik me daar van alles bij voorstellen.

Een heerlijk stel, mijn familie dus. Er gebeurde wel van alles, de tenten konden bijna niet worden opgezet. De haringen wilden de grond niet in en de regen maakte, dat alles om hen heen aardig nat werd en zij gelukkig juist de goede plek hadden gekozen.

Veel pret gehad met z’n allen, ik was er niet bij, had het graag mee willen maken, maar hier eindigt hun uitje. De terugreis was met warm weer en zo hebben ze van alles beleefd, stoppen voor stoplichten was geen pretje in de volle zon. 

Toch word ik warm bij zulke verhalen en denk terug aan die geweldige mooie tijd in het verleden.

Hopelijk mogen jullie nog veel van dergelijke reisjes beleven...

FRAN