23 Juli 2019
Vanmorgen
had manlief enorme haast.
Er staat
een grandioze grote klus op zijn program.
Hij
vertelde toen nog niet wat het was, maar ging al aan tafel, terwijl ik nog rond
huppelde alles in tempo aan te leveren.
Daarbij
vergat ik mijn eigen medicijnen en ik hoor mezelf zeggen: “Anne, doe niet zo
haastig, ik vergeet mijn medicijnen en zonder ga ik dood, dat willen we toch
niet? “.
“Nee”,
zegt Anne,”dat moeten we niet hebben”.
Dat
voelde best goed, dat hij me nog niet wil missen.
Later
hoorde ik pas, waarom hij zo’n haast had. Wilde de goten schoon maken van de
garage.
Ik kan
dan lief praten, verstandig praten, hij wil en moet z’n oude broek aan, terwijl
I care nog moet komen wassen.
Hij trekt
de broek aan en gaat achter de garage kijken, of daar nog schaduw is.
Het
kriebelt bij mij, ben al angstig bij het idee.
De
mevrouw (Tineke genaamd) van I care komt binnen en ik vertel, wat z’n bedoeling
is. Zij is faliekant tegen zijn plan en na de wasbeurt, leest ze hem een
artikel voor over de warme verwachte temperaturen en hoe gevaarlijk dat kan
zijn en dat code oranje geldt.
Hij
luistert, dan wel!!!
Trekt z’n
goede broek weer aan en trekt zichzelf terug.
Misschien
trek ik hem weer uit z’n isolement, maar dat wordt een klus, dat kan ik je wel
vertellen.
FRAN
No comments:
Post a Comment