Uiteindelijk een leuke dag

27 Juni 2019

Deze dag begon en eindigt tot nu toe vreemd. Het was een stuk kouder, dus heerlijk om bij te komen. Anne lag dan ook nog plat, toen ik de kamer in waggelde. M’n knie moet altijd eerst op gang komen.

Terwijl we aan het ontbijt zaten, kwam het busje van de Vierackers zowat tot de achterdeur aanrijden. Ik schrok ervan en ging gelijk naar buiten. “Het is donderdag toch?”, zeg ik. De chauffeur schrok zichtbaar en had als excuus dat ie niet goed op de lijst had gekeken en rijdt de bus achteruit.

Kan gebeuren. Net als we weer zitten, komt de wasdame van Icare verbaasd binnen: “Het is toch donderdag?”. Ja hoor, maar ook zij was vroeger dan eerder en zag de bus dus wegrijden. Zo begon de dag.

Snel ons ontbijt afgerafeld en zo kon de wasbeurt beginnen.

Mirjam is een geliefde wasdame, we vinden haar een geweldige meid/vrouw/dame. Zelf kiezen. Voor mij verdient ze ze allemaal in positieve zin.

Anne was gewassen, Mirjam verliet ons pand, ik zet koffie. Wij praten nog even over die drukte van daarnet en komt er een buurvrouw door de achterdeur. “Wil je koffie?”. “Alleen als je al hebt, ik ben laat”. Dat geeft hier niks, wij leven zo het ons uitkomt.

Ze was in een gezellige bui en de tijd vloog voorbij niet zonder een aantal lachsalvo’s. Ook ik vul dan nog wat stof tot lachen toe en gezelligheid kent geen tijd.

Ze vertrekt, zo te zien tevreden en ik zal boven met m’n verhaal aan de slag. Een auto rijdt de oprit op en ik ren, voor zover het lukt, naar beneden. De Fysio-therapeute.

Meteen zeg ik: “Ik was je vergeten”. “Alweer?”, zegt Doré. Het was dom van mij om te melden, maar ik ben eentje zonder rem en denk te weinig na.

Alles komt goed, Anne is er en beiden gaan aan de slag.

Ze vroeg zelfs nog naar m’n mankepoot/knie en dat vind ik wel heel geweldig.

Ik ben geen patiënt van haar en dan toch al die aandacht. Ik kon m’n vragen dus opnieuw weer kwijt en toen werd Anne de dupe. Hij moest het goed ontgelden. Ze deden de oefeningen grondig en goed en er moest tussentijds vaak gerust worden.

Doré vertrok, ik zwaaide haar na en dacht nog “wat een schat”.

We aten ons broodje, ik bakte de eieren en nu is de dag al zover gevorderd. De wandeling na lunch zit er ook al op, dat kan ook wel, het is inmiddels alweer “tea-time”.

Dit verhaaltje krijgt nog een staartje. Ik wilde aardappelen bakken, had nog koude liggen en met tal van groenten zou het best lekker kunnen worden. Shoarmavlees erdoor.

Maar welk noodlot overkwam mij? De koude aardappelen waren zodanig verkleurd, dat ik ze niet meer wilde bakken en moest dus overgaan naar plan 2.

Ik kookte de groenten, daarboven verhitte ik de reeds gekookte groenten en het shoarmavlees. Ik zet de kookwekker en die roept luid en duidelijk. Ik haast me die kant op, wilde mijn stoompan uit de pan tillen, moest daarbij een draai maken......mis.

M’n knie speelt op, de knie die niet goed was. Ik zou zijn gevallen met pan en al, maar wat deed ik? Ik redde mezelf en gooide de pan weg met alles erop en eraan. Daar lag ons eten.

Ik roep in paniek Anne. Hij rent op me af en ik zeg: “Ik niet Anne, kijk daar”. Anne kijkt naar de vloer en zegt met een vrolijk gezicht en zekerheid: “ Dat kunnen we dan niet meer eten”.

Toen kwam de beer in me los. De bovenste laag was te redden en puree was er genoeg. Zo gemakkelijk kwam Anne niet van z’n eten af.

Ik ruim de boel op en spaar dus de bovenste laag en roep hem te eten. Vraag of ie het nog wel wil eten en hij durft niet nee te zeggen en eet er 2 keer van. Zo lekker...

Anne had gedacht, dat we op brood over zouden gaan, Anne heeft een pest aan warm eten. Maar dit viel achteraf heel erg mee. Het smaakte hem zelfs.

Volgende keer maar weer een ongelukje? Er was nog zat over. Ook ik vond het overheerlijk.... Bovendien kreeg de keukenvloer nog extra aandacht, zo schoon als schoon schoon kan zijn.

Alleen m’n rug, die speelt nu op, je moet er wat voor over hebben...

FRAN