Champignonsoep

26 Oktober 2020

Gisteren weer te enthousiast geweest en champignonsoep gekookt.

De champignons, die ik nog had, waren de baardharen vrij donker en op aanraden van m’n vriendin weggegooid en snel op m’n e-bike op naar Jumbo.

Ik moest en zou champignons-soep koken. Sinds Anne hier niet meer woont, kan ik alles koken. Voor hem had ik altijd een molentje, om de boel fijn te maken. Sommige groentes waren ook niet aan hem besteed en moest ik stiekem werken, zodat hij ze wel kreeg.

Nu is ie stukken gemakkelijker en heb ik mij voor niks zo uitgesloofd. Het was goed, als hij maar bleef eten.

De soep is klaar en lekkerrr. Mijn hulp en ik nuttigen zo meteen een soepkop vol. Foto volgt.

Onze zoon gaat vanmiddag naar Anne, daar is ie vast blij mee. Ik hoop gewoon, dat onze kinderen in ieder geval wekelijks gaan, zodat Anne ze onthoudt. 

Ik hoor ‘m nog zeggen, terwijl ik vroeg: “Waar denk je aan?”. Hij staarde naar de grond en het was ijzig stil. Zegt hij: “Ik wil niet denken, want ik weet niks meer”.

Dat ging me door merg en been. Wat een rot-ziekte en hij is wel zo intelligent, dat hij het zelf door heeft.

Vriend Theo kwam langs en dat was even heel leuk, zo leerde hij ook nog even Ronald kennen. Ze wisten beiden van het bestaan af, maar nu is er ook een plaatje bij.

Theo dronk koffie met mij en kreeg mee, wat hem beloofd was en ik kreeg een prachtig mandje met prachtige plantjes. Ik word altijd verwend door hem en hoop, dat wat hij meekreeg voor hem als verwennen voelde.

Theo vertrok en Ronald en ik ook. Wij naar Pa-Anne. Anne was druk aan het aardappel schillen en wij haalden hem er bij weg. Ik zag, dat ie dat moeilijk vond, maar leidster Annemarie gaf de oplossing.

Met z’n drieën nog heerlijk geteut. Eigenlijk was Anne alleen aan het woord. Wat een verschil bij zaterdag. Hij had weer zoveel beleefd, dat ik het amper kan navertellen. Friezen die gehaald en gebracht werden. Een grote man die nogal moeilijk was. 

Z’n rijbewijs, dat niet verlengd werd en dan nog het vliegtuig waar de Friezen mee gingen en kwamen.

Ook nog feest. Ik ging er heerlijk in mee en Ronald genoot zichtbaar. Anne was zoooooooo vrolijk. Wilde ons weer helemaal bij de deur uitlaten. Iets wat ik eigenlijk liever niet heb. Annemarie kwam ons te hulp en nam hem mee.

Door een groot zijraam stonden ze beiden te zwaaien, een raam in de huiskamer. Als ie dat onthoudt, wordt het een stuk gemakkelijker om bij hem vandaan te gaan.

Nu ga ik voor de tweede keer vandaag aan de Champignonsoep en laat het me smaken. Mijn dag kan niet meer stuk.

Nog snel even naar Action geweest, Ronald bleef wachten en rennend ging ik door de winkel.

Nieuwsgierig wat ik daar zo nodig moest kopen? Chips voor onze jeugd.

Alleen die Croky zijn lekker en die had ik al een poos niet. Met Anne’s was door de winkel voelt een beetje moeilijk.

Bij Lidl doe ik het wel, maar dan in een winkelkar en als men dan zou vragen, wat ik in de tas had, zou ik zeggen: “Kijk en ruik zelf maar”. Hahaha. Dat zullen ze wel laten.

En ik laat het hierbij. Zin in soep en fijn, dat mijn blog-maatje Greet er weer is.

Tot morgen maar weer...

FRAN