Frankrijk

18 Oktober 2020

Vanmiddag op bezoek bij Anne en ik was meer dan welkom.

Hij had veel te vertellen. Wel sneu, hij heeft er geen vrienden, maar hij woont er wel.

Annemieke zwaaide de scepter en zodoende kregen we tweemaal thee. Anne vindt haar ook erg lief.

Anne vertelde, dat Annemieke haar broer in net zo’n tehuis woont, maar dan in Frankrijk. Ze waren er geweest en dat hij er zelfs enkele nachten heeft geslapen. Toch fijn, dat ie zoveel beleefd.

Mijn oranje sjaal is weer boven water, Anne heeft er goed opgepast.

Z’n bril is stuk en de andere verdwenen met paarse brillenkoker en al. Ik zal hem weer een nieuwe kopen, iets van 6 euro bij Kruidvat. Moet kunnen toch?

Ik was de krant vergeten in de fietstas. Anne wilde wel mee, maar vond het weer met al die wolken te dreigend. 

Dus stelden we dat nog even uit en liepen een ommetje langs de balustrade. We hebben er vijf geteld, daarna wilde hij niet meer en sleepte met een voet. Dat is een teken van moeheid, dus weer naar binnen.

Van Annemieke kregen we tweemaal thee, de eerste keer zelfs met mini-tompoesjes. Heerlijk hoor, ik schreef er al over, maar niet dat er twee tompoesjes bij waren.

Dinsdag mag ik komen met gebak, maar zij zal er niet zijn. Kan ik gewoon even doorgeven.

Onze trouwdag MOET gevierd.

Nog even over Frankrijk. Een lange reis, maar Annemieke was erbij en zorgde goed voor hen.

Ik had wel mee gewild, al zolang geleden, dat we in Frankrijk waren. Als ik dat opper, is ie zo blij, dat hij er wel is geweest.

M’n oranje sjaal had ie in veiligheid gebracht en gaf ie meteen al. Ik heb de krant van zaterdag gehaald en deed de was inmiddels in de fietstas.

We hebben nog even Mastermind gespeeld, maar dat was te moeilijk en hij vertelde erbij, dat ie helemaal niet van spelletjes hield, ik ‘m maar mee terug moest nemen.

Bij mijn vraag iets anders mee te nemen, was ie absoluut zeker, dat hoefde niet.

Het was er goed vertoeven en toen ik terugkwam met de krant, was ineens m’n sjaal weg. Hij had ‘m volgens hem in veiligheid gebracht, nu hij wist, dat ie van mij was.

Weg was de sjaal. Hij huilde er amper van. “Ik weet niet meer waar”, zei hij met gebroken stem. Ik troostte hem en zei, dat ik ‘m wel zou zoeken.

Hij rende de kamer op en neer en zag ‘m zelf. Dat was zo fijn. Ik bedankte hem, dat ie er zo goed op gepast had en hij was weer in z’n normale doen.

Z’n woordkeuze vandaag was weer bijzonder. Over dat dingen stagneerden en vrij hoog gegrepen vertelde hij de dingen, die hij (volgens hem) beleefde. 

Ik ben weer thuis en inderdaad regende het.

Ik ben blij, dat ik ‘m naar de woonkamer heb laten gaan, zo zag hij het niet. Hij vertelde ook nog, dat ie liever niet daar was, maar dat het moest vanwege z’n ziekte. Ik bood nog aan er ook te komen wonen. Daar was ie duidelijk in: “Doe dat maar niet”, zei hij.

Hij was zo goed, alleen erg emotioneel. En ik kom erachter, dat ik ook nog niet helemaal WATERPROOF ben. Op de fiets nog even gejankt en nu weer, tijdens het intikken van m’n blog.

Soms zit het mee en soms zit het tegen.

Gelukkig ging hij met veel plezier naar de woonkamer.

Vanmorgen hadden ze op TV een kerkdienst gevolgd. Vond ie helemaal zo gek nog niet. Ik vroeg nog of ie nu kerkelijk was geworden, waarop hij zei: “Nog net niet, maar het was leuk om te beleven”.

Zo heb ik hem in tijden niet meegemaakt. Dinsdag ga ik weer. Dan is het onze trouwdag, 59 jaar. Eigenlijk is het dan al verjaard, toch wil ik het met hem vieren en de taart staat ‘s middag bij de Hema klaar om door mij gehaald te worden.

Een beetje jaloers ben ik wel, helemaal naar Frankrijk..... apart hè?

Hier laat ik het bij...

Zopas nog een telefoontje van buurvrouw Annie, ze wilde me bonensoep brengen. Hoe lief kan dat zijn? Héééééééél lief. Dat eet ik dus vandaag.

Soms zit het tegen en ineens zit het weer mee.

FrAn