9 Mei 2019
Nu ik dit
schrijf, is het nog 8 mei. We wachten samen op het busje, die komt zo, zullen
we maar zeggen. Het busje komt, ik knuffel Anne nog snel en loop samen met hem
en de rollator en de chauffeur naar de bus.
Alleen
maar mannen, is wel vaker op woensdag zo.
Ik zeg
dus: “Dag jongens, gaan jullie ook mee met de boottocht binnenkort?”. “Ik wel”,
roept eentje. “Mooi zo”, zeg ik snel. Hij zit altijd voorin, z’n naam zal ik
nog eens vragen. Een leuke man. De andere kereltjes trekken hun schouders op en
trekken een snuit met de uitdrukking van, “ik weet nergens van”.
Misschien
alweer vergeten? Best mogelijk.
De
chauffeur zegt: “Gaat U nu mee”. Ik zeg: ”Moet je me ook weer terugbrengen”. Ik
bedoelde na zo’n opvangdag. Zegt ie: “Ja hoor, gaan we ergens een kopje koffie
drinken, weten ze toch niks van”. Ik begin hardop te lachen en roep: “Dat is
dan niet echt de bedoeling”. Hij lacht terug en.....daar gaan ze.
Al twee
keer heb ik de naam gevraagd aan deze chauffeur en wil je wel geloven...ik ben
het weer kwijt.
Dan moet ik toch echt gaan denken, pas ik misschien toch in die
bus???
Ik
schrijf de boodschappen op, niks vergeten natuurlijk. Ik moet vandaag van
alles, ook de apotheek bezoeken met recepten voor Anne z’n vitamine-flesjes,
tevens een uitdraai vragen van de pillen voor mezelf.
Onthouden
Froukje, beter nog, ook opschrijven.
Inmiddels
leg ik al kleding klaar voor m’n uitje naar Sonja, samen met Gerda. Dan
ontmoeten we, als alles gaat, zo ik hoop, Yvonne, Sylvia, Martin, Jolanda,
Dinie. Maar dan ook nog Thea en Minke. Wat een happening. Gerda had ik al
genoemd? Die haalt en brengt me.
Even voor
de duidelijkheid, mijn/onze nicht Yvonne woont in Amerika, komt over en
probeert al haar zussen en nichten te zien.
Haar zus Gea blijft achter in
Amerika. Een volgende keer is zij aan de beurt, bij leven en welzijn. Ik
verheug me er zo op, deze tante mag er ook bij horen.
Het
gebeurt pas op 13 mei, maar de voorpret voelt zooo goed. Bovendien is het mijn
zus Dicky haar geboortedag. Staan we extra in gedachten bij haar stil, zij is
inmiddels al gaan hemelen.
Mijn broer ontviel ons als eerste, hij was 50 jaar.
Mijn zus Sietie is er ook al niet meer, maar zo houden we toch de familieband
in stand.
Gevochten
zou ik het liefst weghalen, zelfs geprobeerd, niet te regelen.
Voor
vandaag genoeg geschreven.
Tot
morgen dan maar weer....
FRAN
No comments:
Post a Comment