Geluksdag? En deze dag? Dag drie...

17 December 2019

Het voelt als een geluksdag. Tsjerk kwam Anne wassen en gelijk z’n weelderige bos krullen wassen, zelfs zonder dat we het vroegen.

Hij vond het wel weer eens tijd. Prachtig zo’n type.

Maar .... daar is de geluksdag nog niet klaar mee, er was nog een verrassing, maar die houd ik voor me. De zon schijnt en als die blijft, doen we de kuierlatten onder en lopen van hier tot daar.

Ik voel me blij, blij om vele dingen, de Kerst in het vooruitzicht, de lieve mensen om ons heen en Anne die nog steeds in een vrolijke stemming is.

Grytsje komt vandaag thuis, kan ik m’n blogs weer plaatsen, ik heb haar gemist, alhoewel we veel contact hadden.

Wandeling visa-versa winkelcentrum Nobellaan is gelukt. Niet de echte foto, maar wel de meest gelijkende.

Wat is die ouwe van mij een stoere rakker hé, ik had moeite hem bij te houden.

We zijn weer goed op weg.

Ook dit is geluk hebben.

Mag ik even diep zuchten? Het is een geweldige dag gebleven, wel vroeg naar bed, maar....we zijn gewoon thuis.

Dat is lang geleden, ik slaak echt een zucht van verlichting. Hier wonen wij, hier slapen wij. 

Tot morgen dan maar.

18 December

Wat zal deze dag ons brengen? Anne is net vertrokken in het busje van Icare. Ik neem mijn tijd, vanmiddag naar de arts. Hoe rustiger ik ben, hoe beter de bloeddruk is.

De arts vond me er mooi uit zien, maar wel moe. Ze wil graag, dat ik dingen regel in geval ik uitval.

Dat Anne dan meteen ergens geplaatst kan worden. 

Ik zal aankloppen bij Tserk of Anet.

De arts heeft gelijk, ook mij kan iets overkomen.

Anne had een mooie dag en ik eigenlijk ook wel.

19 December

Gisteravond voelde minder goed. Zuinigheid met vlijt is Anne z’n devies, ik tap uit een ander vaatje. We werden het niet eens.

Later, bij het naar bed gaan, alles weer koek en ei.

Vandaag is Anne in de veronderstelling, dat hij gaas in de dakgoot achter de garage moet maken.

Ik kan lief praten, ik kan boos doen of zelfs met stemverheffing vertellen, dat er nu gaan blad meer valt.

Het dus NU niet hoeft...

De oude broek komt aan en ik laat hem, met pijn in m’n hart. Ik wil ‘m niet meer tegenhouden, hij is op dit moment de koppigheid zelve en ik kan er even niet tegenop.

Ik ben gisteren niet fit thuis gekomen vanaf de arts en ik voel me niet veel fitter nu. Ik herinner me, dat ik ieder jaar rondom deze tijd moeite heb met overleven.

Ik WIL HET NIET, maar vecht toch niet hard genoeg, ik geef er aan toe.

Doré, de Fysiotherapeute komt helaas vanmiddag pas, naar haar zou hij luisteren...

Ik ben Froukje maar...

Voor mijn gevoel is hij weer even de Anne die ik ken, maar dan niet rekening houdend met spierziekte en astma en dementie.

Wel een teken, dat hij zich goed voelt, wie duimt mee, dat het hem allemaal lukt?

En wie geeft mij even een schop onder m’n kont, dat ik niet zo dwars moet liggen?

FRAN