Een witte wereld/nu niet meer...

27 Januari 2021

Ik sta op, schuif het gordijn opzij en zie .... een witte wereld.

Niks van gemerkt. Vorige keer hoorde ik de sneeuw zacht tegen het raam waaien, nu heb ik niets gehoord. Een ware verrassing.

Toevallig vandaag vogels spotten? Hier is er eentje.

Toch hoop ik, dat het op de fiets mogelijk is, vanmiddag naar Anne te gaan, de was brengen en halen.

Inmiddels uren later, de sneeuw is bijna verdwenen en het regent nu heel zachtjes. Het gaat weer lukken vanmiddag. 

De was is opgevouwen, ik kom eraan Anne.

Zo ik begrepen heb, worden Anne en z’n maten zaterdag gevaccineerd. Een zorg minder dus.

Ik als moeder wil toch het beste voor m’n kind....

Van mijn buurjongen, die een bedrijf in taarten-bakken wil beginnen, had ik nog appeltaart in de diepvries. Helemaal Anne z’n liefhebberij. Mendel is tien jaar en al zoveel ondernemingsbloed. Dat moet je toch aansporen.

Eigenlijk vond ik het stuk te groot en at zelf de helft op. Eerlijk zullen we alles delen? Nu zal ik vragen of ik voor Anne de rest mee mag nemen.

Het was de eerste appeltaart die hij bakte, de volgende was al zoveel mooier, maarrr ... de smaak is raak.

Hoe ik ook probeer, kan de Kloosterakker niet te pakken krijgen. Eerst steeds in gesprek en nu neemt niemand op. Meerdere malen geprobeerd. Is er iets gaande? Zal ik het straks opnieuw proberen?

Ik durf niet zomaar te gaan, dat is toch al TE brutaal. Het kan te maken hebben met het ontvangen van de vaccinaties? vraag ik me af. Het maakt me een beetje ongerust.

Inmiddels ben ik gebeld door Marlies, ik ben welkom, zelfs met een stukje appeltaart. Ik schaam me nu wel een beetje, dat ik er al van gegeten heb. Foei Froukje.

Achteraf dus niks aan de hand, een foutje...bedankt. Maar nu gaan met die banaan. Tot later.

Pas van Anne retour en vandaag zou je zelfs kunnen zeggen/denken, hij is normaal. Wat een verademing. Een vrij normaal gesprek.

Nog wel een reisje naar Duitsland gehad, bij de grens, maar verder? Ik ben weer Froukje, echt Froukje zijn vrouw.

Het stukje appeltaart werd snel naar binnen gewerkt en ik heb hem weer een stukje beloofd a.s. vrijdag. Ik zal een flinke meid zijn en niet voorproeven.

Ik hoop, dat de inenting zaterdag niet iets met z’n hoofd doet. Altijd weer afwachten.

 

Met een goed gevoel ga ik me concentreren op m’n warme hap.

Het was koud onderweg en terug zelfs behoorlijk nat.

Maar...ik ben thuis en daar vind ik m’n natje en m’n droogje.

FRAN