Gered bij de bel...

11 Januari 2021

Vanmorgen kwart na vijven werd ik wakker, er ging een belletje rinkelen in m’n hoofd. Ben ik nog naar beneden gegaan. De container had ik gisteravond al buiten gezet. Ik kwam erachter dat de binnenzak nog vastzat aan het deksel. Zo zou hij nooit geleegd kunnen worden.

Snel m’n schoenen aan, lange jas over de nachtkleding en de zak in de container losgemaakt. Nog best lastig. Gelukkig staat ie praktisch onder de lantaarn, dus licht genoeg.

Kijk op m’n horloge, kwart na vijven, dus nog drie uurtjes te gaan. Ware het niet, dat ik niet meteen kon slapen.

Vanmorgen kwart na achten wakker, voor de zekerheid even op m’n horloge gekeken en schrik. Het is Ilona-dag, mijn hulp, ik moet snel op. Ik was graag nog een poosje blijven liggen. Gered bij de bel, zogezegd.

Ilona is er en ik tik even m’n verhaaltje. Als ze beneden stofzuigt, ga ik altijd even naar boven. Ieder het zijne. De koffiepauze is voor ons beiden en dat is zoooooooo gezellig, zo samen.

Vanmiddag de diepvries vullen.

Erg veel heb ik nu niet, ik verheug me erop om te mogen koken en iets van voorraad te kweken, zodat ik af en toe uit de diepvries kan eten.

Kook ik nooit meer teveel. Spannend hoor.

Ilona vindt m’n nieuwe tafel ook prachtig en ik geniet nog na. Geeft me zo’n goed gevoel, hij is van mij, tot de dood ons scheidt.

Deze zin heb ik al eens eerder gebruikt en er niet aan voldaan. Dat was, toen Anne uiteindelijk toch naar een tehuis moest, omdat ik het niet meer redde. Maar.....hopelijk red ik dit wel, dat ik zolang ik leef in dit huis mag blijven wonen.

Als ik om me heen kijk, bijna alles is door Anne, samen met mij, gemaakt en dat gooi je niet zomaar weg.

Ik hang nogal aan dingen, zo ook aan de nieuwe tafel. Ilona stofzuigt de binnenkant en ik mag ‘m laden.

Oh........ wat is ie mooi!!!!!!!

Het is tijd, dat Ilona naar huis mag en ik m’n lunch mag bedenken en eten. Ik voel me zo rijk.

Moe van alles ben ik toch weer even gaan liggen en uitgerust weer verder gegaan.

Ronald en Johanna gingen naar Anne en hadden foto’s van vroeger mee, die Anne allemaal herkende. 

Dat is nog eens geluk hebben. Zo fijn dat ze dat nog even met me deelden.

Het was een goeie dag, een fijne dag. De dag zit erop, we gaan sluiten.

Welterusten allemaal.

FRAN