Te gek...

13 Augustus 2019

Te gek....

Vandaag besloten we iets geks te gaan doen. Anne wilde graag te voet naar de JUMBO, dat is een heel eind wandelen, gisteren al een voorproefje gedaan. Maar dat zou dan alleen de heenreis zijn. Jumbo is al ver, als je niets mankeert en mijn baasje mankeert echt van alles.

Toch proberen we het. De arts was geweest en moedigde het aan, bewegen was super-goed.

We startten, ik wel met enige angst en wilde iedere zit-mogelijkheid benutten, Anne dus niet. Hij had maar één doel, de JUMBO halen. Voor het geval het zou lukken, had ik een paar boodschapjes gepland en wij op pad.

Haalden het eerste bankje zowat halfweg en dat was een goeie plek. Iedere voorbijganger groette ons en ik kreeg het gevoel, we redden het.

Anne besloot verder te gaan en we redden die tweede loop gemakkelijk de JUMBO. Daar konden we in de winkel onze rust pakken. Ik bedacht, ik zet Anne aan de koffietafel en ren zelf even snel rond voor de boodschapjes.

Daar zat ie dan, mijn held. Ik kon wel janken, wat een geweldenaar. Een foto? Zo erg, geen fototoestel bij me, stom stom stom.

Ik bedacht me niet en schoot de eerste de beste winkelbediende aan, een volslanke man met een vriendelijk uiterlijk en stelde m’n vraag. Of ie wat voor me wilde doen. Hij met gekheid, dat ie al verkering had en ik wees op Anne, dat hij voor mij de verkering vertegenwoordigde.

Ik stelde m’n vraag en hij wilde dat doen, ik kon gelijk weer janken en was superblij. Hij maakte de foto en beoordeel zelf maar, of die goed gelukt is.

Mijn hart maakte een vreugdesprongetje.

Anne besloot de kassa te bereiken en ik om af te rekenen, zodat we weer huiswaarts konden gaan. Ik was nog zo wild van binnen, bedankte Ron, de winkelbediende, gaf hem mijn e-mail-adres en de man ging verder met waar hij mee bezig was.

Bij de kassa loodste ik Anne erlangs, rekende af en liepen we richting de uitgang.

Ik nog steeds super-nerveus, maar we moesten nog wel een eindje.  Anne wilde weer ons bankje, dat was al een beste ruk. We redden het. Iedereen groette ons weer en een witte auto reed langs, lachte zo triomfantelijk naar ons. Ik zwaaide terug en Anne zag het, het was onze Anouk. Net terug van vakantie.

Wat een leuke ontmoeting. Ik vrat haar amper aan op, ze kwam ook even zitten, moest uiteindelijk naar huis, komen er een jongen en een meisje langs met, luister goed, een Pony, een Ezel en een Geit. Allen aan de riem.

Ik kon niet laten even aandacht te geven aan zulke prachtige voorbijgangers. “U mag ze aaien”, zei de vriendelijk jongen. Ik geloofde het amper. Hij trok het vee weer naar zich toe en wij aaiden liefelijk de Ezel, de Pony en de Geit. Anouk maakte de foto’s. Ik hoop ze nog te krijgen.

 En of het niet genoeg was, ook Sonja kwam langs gereden. 

Samen was ze met Anouk bij ons thuis geweest, hadden zelfs een rondje gelopen in de veronderstelling verkerend, dat wij wel ergens zouden wandelen.

Geweldig.

Ik gaf Sonja de sleutel mee en wij wandelden terug naar huis, waar we Sonja inmiddels zouden kunnen verwachten. Mooi niet. Sonja was ons al even tegemoet gelopen en miste de boot. Een andere route waarschijnlijk.

Ze kwam al gauw weer terug en toen pas konden we onze luie stoelen bereiken. Die hadden we wel nodig.

Sonja zette thee, dronk een kopje met ons. Even praten. Ik denk, dat ik weer zo nodig van alles kwijt moest en dit was onze wandeltocht naar en van de JUMBO. Sonja kwam net terug van een paar dagen uit, samen met Anouk en ging huiswaarts.

Dag lieverd, het was zo fijn jullie beiden alweer gezien te hebben.

En wat ons nog te wachten staat? Vanavond komen Johanna, Ronald en Desmond ook nog. Ook zij waren op vakantie, wat verder weg en ook wat langer.

Wat een belevenissen. Uiteindelijk een te gekke dag.

FRAN