Te vroeg om te juichen?

7 Augustus 2019

Misschien nog net te vroeg om te juichen, maar kan me amper inhouden.

De nacht was goed.

Het begon net als anders, al buiten adem, volgens mij bang voor de nacht, die Anne van mij. Astma is zo erg en zo eng. Het ziet eruit als dat ie gaat stikken.

Je wilt hem helpen, maar hoe?

Maar het werd rustig en het bleef rustig, Froukje mocht gaan slapen. Was ook wel nodig, want m’n ogen werden steeds kleiner. Slaap tekort.

De arts, een invalster, kwam, zag en overwon. Marinus heet ze, zo werd me verteld. Oh, een man deze keer, dacht ik nog. Was haar achternaam Marinus. Ik kon m’n mond weer niet houden en moest het zo nodig melden.

Een arts met overwicht. Anne was één en al oor, ik niet minder.

Zware medicijnen kwamen er uit de bus, bij wijze van spreken en daar zijn we gisteravond al mee begonnen. Anne had er waarschijnlijk veel vertrouwen in, want al snel was het hoesten over en heb ik ‘m maar af en toe gehoord.

Wat een verademing. Je wilt niet weten, wat slapeloze nachten met je doet. Ik ben weer blij, kan er weer tegen.

De medicijnen, kwaaie jongens, ik hoop, dat Anne ze aan kan. Zwaar voor de maag en dan samen met de andere troep (sorry), is het oppassen geblazen.

Goed en veel eten......Anne???

Ik doe m’n best.

FRAN