Alweer eind September...

26 September 2019

Binnenkort komen onze rolluiken, ik zie er naar uit.

Ons voorste screen zit nu al maanden dicht. Het lijkt of er iemand is overleden en dat bij lange na niet het geval is.

We zijn beide springlevend.

Het/de screen wil niet meer omhoog, tenminste het lukt mij niet.

Rita van I care gaat net de deur uit, mijn Anne alvorens heerlijk verwennend. Z’n rug jeukt dag en nacht. Ik ben bereid ‘s morgens en ‘s avonds te scrubben, het lijkt niet genoeg. Rita om hulp gevraagd en zij heeft hem extra ingevet, dat zal het probleem zijn.

Afwachten dus....

Prachtig zopas. Ze trekt Anne z’n hemd aan, zwart deze keer met gelijke onderbroek. Zegt Anne met een verongelijkt gezicht:

“Is dit wel mijn hemd?”.

We kijken beiden en ik schiet in de lach, ook Rita ziet het nu en beiden genieten van het aanzicht. Heeft die stumper een hemd van mij aan met een kanten voorstukje.

Ik schiet alsnog weer in de lach. “Zo kort ook”, zegt Anne nog eens.

Oh jeeh. Foutje, bedankt.

Ben ik te oud om nog te leren?

De koffie is bijna op, wij beiden nemen nog een kopje, Rita is snel vertrokken, ze werd alweer opgeroepen.

Een heerlijk mens, ik durf haar alles vragen. Door vragen word je wijs, of het op mijn leeftijd nog zal lukken?

De koffie zit erin, ik ga de was doen en Anne vlucht de tuin in.

Er is nog van alles te doen. De eikels opruimen is een vereiste, iedere dag weer opnieuw. Hij geniet ervan en ermee.

Toch begin ik weer te lachen, Anne met m’n prachtige kanten-hemd aan. Het stond ‘m ook wel goed eigenlijk. 

Alles staat hem trouwens...

FRAN