Ongeregeld

11 September 2019

Die man van mij lijkt ongeregelde diensten te hebben.

Zo is ie ‘s avonds nog aan het pierlewaaien. Ik wacht af, of ik naar beneden zal gaan, of dat ik het even aanzie/aanhoor.

We gaan nooit laat naar bed, meestal slaapt hij al onder een programma wat hem niet interesseert. Logisch. Ik kom er maar niet achter, wat leuk of niet leuk voor hem is. Het kan alle avonden anders vallen. Sport, daar kijkt ie graag naar, maar valt ook dan wel in slaap.

Eindelijk op bed, kan hij toch nog wel twee uren onrustig zijn en durf ik echt niet te gaan slapen. Iets bij enen is de rust gekeerd en durf ik toe te geven aan m’n enorme slaapbehoefte.

Volgende dag loopt alles weer anders, we wandelen een behoorlijk eind samen en Anne valt ‘s avonds vrij snel in slaap. De plasgewoontes ken ik al goed en ook de mijne lijken eraan te wennen.

Maar....deze morgen was het om vijf uur al dag voor Anne en wat er allemaal gebeurt?

Ik laat ‘m modderen. Ik hoorde hem de tafel dekken, altijd weer een beetje eng, de kelder.... Het ging goed. Hij had het zo druk als een klein baasje en tot twee keer toe hoor ik hem de eerste treden van de trap opgaan.

Ook ik ben al onderweg, maar het wordt weer rustig. Zo gaat het verder tot zeven uur. Daar stapt ie weer de trap op en ik sta gelijk bovenaan en vraag wat er is.

Anne zegt niks en ik zeg: “Anne, het is nog te vroeg, ik ben niet klaar. Het is zeven uur”. “Hoe kan dat nou”, zegt Anne.

Ik vertel, dat de klok goed is en hij zich vergist. Dat lijkt ie niet te pikken en moppert wat.

Opnieuw probeer ik te melden dat het toch echt zo is en ik me nog moet aankleden.

“Is dat oké, Anne, lieverd? “. Hij vraagt wat ik zeg en dus wat duidelijker zeg ik: “Ik ben nog niet klaar, ik kom zo, is dat oké, lieverd? “.

Anne schiet in de lach en ik duik m’n slaapkamer in, ook lachend. Tuurlijk hoort ie aan de manier waarop ik dit zeg, hoe het echt is. Een beetje geërgerd klonk het wel.

Als je al zolang bij elkaar bent, ken je de gemakken en ongemakken van je naaste wel, neem ik aan.

En zo vullen wij onze tijden.

Toch hoop ik, dat ie weer eens een normale nacht maakt, ik voel, dat ik het nodig ben...

FRAN