Woensdag zonder franje...

18 September 2019

De woensdag begon al vroeg.

Mijn baasje was onrustig, dus uiteindelijk ik ook maar naar beneden.

Viel mee, hij zat in z’n stoel. Snel alles gedaan, wat gedaan moest worden. Hij had de tafel al gedekt, het begin dus.

Anne had de vuilnisbak uit de keuken in de schuur geplaatst, er zaten fruitvliegjes in en als je er dan wat in gooide, leken er honderden te ontsnappen. Ik wilde de zak vast dichten, Anne niet, dus in de schuur dat ding.

Vanmorgen vertelde hij, dat het deksel stuk is, de veertjes zijn maar zo verdwenen. Hij wilde de zak wel legen en de veertjes zoeken (in die afval). Dat kan echt niet. Maar door het gebrek aan die domme veertjes heb ik geen bak meer in de keuken. Dat kan ook niet.

Vandaag naar de arts voor de bloeddruk, die was goed, dus een meevaller en gelijk boodschappen gehaald en gekeken naar een nieuwe bak. Eigenlijk idioot, voor het gemis van twee veertjes moet ik een nieuwe bak kopen. Tien euro, zag ik.

Meenemen op de fiets of te voet is onmogelijk, geen gewicht, maar de omvang.

Dan maar naar huis. De weg is afgezet en moet je door een sluip-door-paadje naar het fietspad. Iedereen zag ik zo de stoep op fietsen. Ik dacht, dat kan ik ook.

Nee dus, daar lag het ouwe mens. Wel heel voorzichtig, want gang had ik niet, dat was juist het probleem. Toch weer opgestapt en alsnog de stoep op gefietst. Dat kan ik dus wel, maar wel wat sneller.

Prestatie nr. één voor deze dag.

Iemand die ik ken en onze kinderen kennen haar nog beter, is overleden. Dat doet wat met me. Ze is een stuk jonger dan ik ben, wel was ze erg ziek. Dat is dan een bevrijding.

Toch vraag ik me af, waarom sommige mensen zo oud worden en juist zij niet. Zo’n leuke,vlotte, lieve meid/vrouw. Ze is een zus van een kennis van mij. Op de verjaardag van m’n kennis kwam ik haar tegen en via onze zoon kende ik haar door prachtige verhalen. 

Eigenlijk kan ze niet gemist worden.

Verder geen opwindende dingen, misschien nog snel even op de fiets, het regent niet meer en ik ben vrij tot kwart na drie.

Voelt als stelen, tijd stelen, niks hoeven doen, dat is raar. Iets bedenken dan? Aan m’n hoela, ik spring op de fiets en geniet, de zon schijnt.

Geen foto’s/plaatjes deze keer, ik weet het, saai, ik ben saai, vandaag in ieder geval wel.

Mocht ik niet meer aan m’n blog toekomen, dan doei.

FRAN