Dagje Kina

18 Oktober 2019

Gisteren een dagje Kina.

Even voor de duidelijkheid, Kina is onze ex-buurvrouw en is verhuist naar Helpman/Groningen. Kina had het idee om ons eens te verwennen en de omgeving van haar laten zien. We wilden alle drie dus graag wandelen, maar dat vereiste wel enige training.

Kina liep haar portie daar en wij hier. Best ver en vol vertrouwen kwam Kina ons dan halen. We waren er helemaal klaar voor. Eerst kwam Anet nog Anne even verwennen en daarna zou het zijn.

We kleedden er ons alle drie voor aan. Jas aan, rollator naar buiten. Daar begon de ellende. Passen en meten, maar hoe we ook zwoegden, het lukte niet. Ik dacht nog, de stoel naast Kina plat, ik achter Kina en klaar zijn we.

Helemaal vergeten, Anne moest ook mee. Hardop lachen durfde ik niet, maar hier nu wel, als ik er nog aan denk.

Daar stond m’n Anne, blij om mee te mogen, maar het bleek hem of de rollator te zijn.

Het besluit stond vast, zonder rollator.

Denk je eens in, weken aan training aan vooraf gegaan en dan......gaat het niet door, wel met Kina mee, maar wandelen zat er niet in.

Kina had nog een verrassing in petto. Koffiedrinken bij “Het Skandinavisch Dorp”. En dat werd me dan ook een verrassing. Een Wafle. Nee geen grote waffel, maar een grote wafel met iets van fruit, ijs en slagroom.

Een wafel, bijna zo groot als een bijzettafel, met daarop het gekozen beleg, zijnde voor Kina en Anne aardbeien/ijs en slagroom.

Ikzelf koos bramen/ijs/slagroom.

We waren niet echt vroeg en hebben dit dan maar als lunch gezien. Zo vol als een potje probeerden we het terrein nog even te voet te verkennen.

Ik had daar moeite mee, Anne doet het zo goed met de rollator, laten we dat niet vergeten.

Het normale lopen lukte een klein eindje, maar door de gladde ondergrond soms werd hij onzeker. Dat moeten we niet hebben.

We besloten, of liever gezegd, Kina besloot om ons toch even langs het stadspark te rijden. Daar hadden we zullen wandelen. 

Eerst al van Kina’s huis er naartoe en dan het park door. Ik had er geen notie van hoe groot zo’n park zou zijn, het kon niet, dus dan toch maar naar Kina’s huis.

Een prachtig onderkomen, het voelde wat raar, we waren zoveel anders van plan. We teutten wat, we kregen drinken en Anne was zo stil.

Volgens mij verveelde hij zich, of moest denken, wat had zullen gebeuren. Hij had er zo voor getraind. Het was zo het was.

Kina trakteerde ons nog op een kroketje tussen een broodje, heerlijke tomatensap erbij. Potjevol waren we weer.

Later nog wat foto’s van elkaar op de telefoon bekeken en was het eind daar. Inmiddels wel al zes uur.

We gingen weer huiswaarts. Ik zit, net als m’n oude moeder in het verleden, achterin te genieten van alle herfsttinten, mooie huizen en leuke tocht.

En zo kwamen we thuis. Kina moest snel weer naar haar nestje en wij aten nog een toetje en wachtten op de komst van onze zoon.

Over tien uur verdween Ronald weer en zo te zien was Anne totaal aan z’n eind en toverde ik ‘m weer in bed.

Dat was ons dagje Kina.

We hebben weinig gedaan, maar vandaag voel ik me zo moe, de zon schijnt en ben de deur nog niet uit geweest. Nog nagenietend van alles? Dat kan best eens zo zijn.

Dankjewel Kina en alvast een fijne verjaardag binnenkort.

We proostten dan op je!

FRAN