21 Oktober 2019
Gisteren een klein
feestje....
Gevierd bij zoon en gezin. Was erg leuk, er helemaal naartoe gelopen,
nog Chinees gegeten.
Maar bij thuiskomst ging alles mis. Zelfs de keuken was onvindbaar.
Eigenlijk wilde Anne nog naar een programma van Nick en Simon kijken,
maar mijn angst sloeg toe. Dan gaat ie laat naar bed en hoe gaat het dan
vannacht?
De TV heb ik uitgezet en voorzichtig verteld, dat het mij te laat werd
en dan hem vast ook wel.
Zonder commentaar gingen we verder met het klaarmaken voor de nacht. De
nacht verliep voor mijn gevoel heel goed. Maar vanmorgen kwam ik met een brede
lach op m’n gezicht hem wekken en alles ging mis.
Alles van gisteren was zo anders dan gewoon en buikpijn de hele nacht.
Stel je eens voor, ik met een brede lach hoor zijn verhaal aan met voor zijn
gevoel: “Oh wat leuk”. Zo kan hij dat ervaren, toch?
Ik leerde onlangs, dat je zo vrolijk met demente patiënten begint, hun
dag ook anders loopt.
Ik ben de beroerdste niet en .....mis ging het
vandaag.
Ook ‘s avonds. Dat gaat vanzelf, maar ‘s morgens zal ik toch eerst
moeten zien, hoe de pet erbij staat. Niet goed deze keer. De buikpijn was echt,
ik ruik het nog, maar na tweemaal de WC te hebben bezocht, werd het rustig.
Ik keek hem maar niet meer aan en maakte alles klaar voor de dag naar de
Vierackers.
Voelt erg raar. Anne is nog niet in die stemming en ik negeer dat
vierkant.
Eindelijk gegeten, ik heb inmiddels de rest al klaar, komt de
buschauffeur om de hoek. Ik roep: “Wordt aan gewerkt”.
Hij lachen en Anne is weer de vrolijke Frans, rent om zich gereed te
maken en kust me en daaaaar gaaaaat ie.
Ik moet even bijkomen en zucht eens diep en probeer het te vergeten...
FRAN
No comments:
Post a Comment