20 Oktober 2019
Onze trouwdag, maar dan in het jaar 1961.
Ik herinner me er nog alles van.
Ook dat ik gordelroos had en me onprettig voelde. Oké, niet de hele dag,
want de dag verliep als een sprookje.
Wel heel anders dan de trouwerijen van daarna.
Ik had m’n trouwjurk over gekocht van een vage kennis. De jurk was lang
en ik maakte ‘m kort. Van die kantenstrook fabriceerde ik mijn hoed en mag ik
er trots op zijn?
En of het niet genoeg was, van de rest van de stof maakte ik voor m’n
nichtje Gerda een petticoat. Ze was er zo trots op en ik niet minder.
En of het niet genoeg was, van de rest van de stof maakte ik voor m’n
nichtje Gerda een petticoat. Ze was er zo trots op en ik niet minder.
En of het niet genoeg was, m’n schoenen kocht ik over van m’n vriendin
Jikkie. Ze zaten haar niet lekker en ik moest nog voor een paar.
Ik vond ze prachtig, maar ook mij zaten ze voor geen meter. Van alles
heb ik er ingeplakt en zo ging ik trouwen. Op de foto is te zien, dat ik eruit
slofte. Maar mooi waren ze wel.
Van haar heb ik helaas geen foto en al tijden geleden is ze gaan
hemelen.
Bovengenoemde foto toont mijn familie van de kouwe kant. De kleertjes
van de beide kinderen heb ik samen met m’n schoonzus genaaid, iets waar ik ook
nog heel trots op ben.
Het klinkt erg oneerbiedig, zo voelt het niet, ik vind het een grappige
uitdrukking, want Greet weet inmiddels wel beter, hoe ik met m’n gevoel bij hen
sta/stond.
Deze foto is van m’n oudste zus en haar gezin, dit zijn hun drie oudste
kinderen. De jongste twee waren te klein om mee te nemen en de allerjongste is
net zo oud dan onze oudste dochter, dus nog niet geboren.
Uiteindelijk nog een foto, waar ik nog heel blij mee ben, want daarop
staat m’n enige broer die al heel jong ons moest verlaten. Hun gezin bestond
toen uit twee kinderen, Thea en Gerben en daar is het bij gebleven. Een mooi
gezin, al zeg ik het zelf.
Uiteindelijk nog de ouders van beiden kanten en dan is de trouwerij
compleet.
Mijn Vader is dan al heel ziek en pas terug uit het ziekenhuis, we
hebben gewacht met te gaan trouwen totdat het veilig leek voor hem. Ik ben/was
hun jongste kind.
Zo is de trouwerij in herhaling en nu mag ik hopen, dat het leuk
leesbaar is?
Het was voor ons een dag met een gouden randje, tenminste voor mij,
Anne is niet zo’n Halleluja-roeper...
FRAN
No comments:
Post a Comment