Anne...

6 November 2019

Anne, dat is de naam van mijn vriend, man, maatje, compagnon en nu patiënt.

Wat hebben we samen een boel beleefd.

Helaas weet hij meer dan de helft niet meer.

Ik heb geprobeerd hem bij te spijkeren, maar dat is de volgende dag weer foetsie.

Wat Alzheimer/Dementie met een mens kan doen.

Diezelfde Anne kon wat handenarbeid betreft alles en staat er nu zo hulpeloos bij, als er wat gebeuren moet.

Meestal was ik de creatiefste van ons beiden en alles wat ik bedacht, kon hij uitvoeren. Dat leek toen heel normaal.

Nu overdenk ik dingen en zie terug, wat die armen/handen, waar hij nu pijn aan heeft, allemaal hebben gedaan.

Parket gelegd, schrootjes rondom in de kamer getimmerd. Later werden het kunststofschrootjes. Alles weer verwijderd en alles weer opnieuw gedaan. Een bankstel gemaakt van drie logeerkussens voor drie bedden. Hij bouwde er bakken omheen en niemand had zoiets. De beide kinderen hebben ze later nog gehad.

Wandrek aan de muur. Normaliter hoort ie op de grond te staan, maar deze hangt, zoals ik het wilde. Inmiddels het tweede rek al in ons lange 58 jarig-huwelijk.

Kasten rondom ons bed, het wordt nu allemaal wat ouder, maar alles is me zo dierbaar. Een keuken van Ikea, door mij bedacht, hoe ik ‘m wilde hebben, Anne zette ‘m compleet in elkaar.

Voor onze kinderen maakte hij iedere jaar wat leuks voor de Sint. Sonja een poppenhuis en later een poppenkast. Voor Ronald een garage met een heuse lift erin.

Met Ronald prutste hij aan oude auto’s lang geleden. Ik kan zo nog wel even doorgaan, teveel om op te noemen.

Schemerlampen van rieten bloempotten, Anne kon het maken. Zo kan ik nog wel even doorgaan en als je nu die doe-het-zelver ziet en hoort.......zo sneu, hij weet er niks meer van en wil nog zo graag.

Gelukkig hebben we voor de kleinere klusjes een handyman, Harrie genaamd. Maar die wordt ook ouder, is inmiddels opa geworden.

Van alle selfmade spullen van Anne bestaan geen foto’s, van ANNE toevallig wel. Ik zal er eentje bij doen om dit sombere verhaal even op te vrolijken.

Hoe kan iemand bedenken, dat we naar een appartement moeten verhuizen...

Dit wil ik toch nooit kwijt, alles met die twee handen en koppie koppie gemaakt?!

Ik ben Anne zoveel dank verschuldigd...

Liefs,

FRAN