Een vervolg op gisteren...

11 November 2019

Via de what’s app kregen we een lift van Ronald tot Kloosterveste, alwaar ik nog boodschapjes heb kunnen doen in de Lidl. Net teveel voor Anne’s rollator-tas. Het brood vervoerde ik dus in m’n rode tasje. Heb ik altijd bij me.

Terug wandelend besloten we de creatieve-route te volgen, zijnde over de bergen (???) van Kloosterveste, langs voetbalvelden. Anne voorop. Ik heb 2 foto’s gemaakt, die ik hierbij zal doen, als bewijs, dat we werkelijk die route gelopen hebben en .... ik vond het ook leuk, die man van mij te fotograferen langs juichende voetbalfans.

Ook nog voetbalvelden zonder enige beweging gepasseerd, misschien vanwege de zondag? Ik zou het niet weten.

Anne was stil, erg stil. Ik ook, ik genoot van de wandeling.

Als we vandaag niet gegaan waren, zou de klad erin zitten en dan wordt het duwen of eisen te gaan wandelen.

Even weer als gewoonte maken, dan hoeven we ook niet meer gebracht.

Dankjewel nog Ronald, het was ons een groot genoegen, tenminste die van mij.

Uiteindelijk langs de weg op het fietspad, nog onder een viaduct door. Ik kan dan niet laten even te gillen.

Dat vindt Anne gek en dat is het misschien ook wel. Bovendien was de echo niet, wat ik ervan verwachtte.

Met onze kleinzoon Desmond deden we dat altijd. Waar is die tijd gebleven.

We zijn weer thuis, ik tik even mijn verhaaltje in, wat morgen vervolgd zal worden.

Voor vandaag kies ik m’n luie stoel en gaat Anne sport zien. Voor elk wat wils.

Een nieuwe dag met nieuwe kansen. Anne is niet zo vrolijk en dan begint alles moeilijker. We werken ons er door heen en daar is dan weer het busje van de Vierackers. Dan is Anne weer de stralende lieve man en ik ben blij, dat ie even weg is. Even diep ademhalen. Het begint steeds moeilijker te worden. Ligt het aan mij?

Best mogelijk.

Mijn hulpje komt zo, tenminste ???? Het gaat weleens mis.

Deze keer gaat alles vlekkeloos. Behalve dat haar Opa ernstig ziek is. Ik heb met haar te doen. Haar Oma is dementerend en zelfs agressief. Dan heb ik niet te klagen, Anne is nooit agressief. Ik moest in den beginne erg aan haar wennen. Meestal laat ik haar al vroeger naar huis gaan. Ben niet zo van baasspelen en als het stofzuigen maar gebeurd is, dat lukt me niet vanwege m’n rug.

Ze is supersnel, jong ook, gaat nog naar school. Eigenlijk zou ik respect voor haar moeten hebben. Vandaag gaan m’n ogen eigenlijk pas echt open. We praten veel vandaag en dan zie je het mensje en die mag er zijn. Nog één weekje, daarna komt Ilona weer en is alles weer bij het oude.

Dit is wel een mooie zin om af te sluiten!

FRAN

Het was de bedoeling om te stoppen, toch volgt er nog een stukje. Ik kom terug van boodschappen doen, staat er een mevrouw voor de deur. Ze zou voor me komen werken. Ik herkende haar eerst niet, m’n ogen laten me af en toe/meestal in de steek.

Marijke, het meisje die al een paar weken nu komt, is geweest, dus was ze overbodig. Ze is even mee naar binnen geweest. Blijkt, dat ze vorige week ook al voor de dichte deur is geweest.

De instantie waar ze voor werken ligt af en toe goed in de soep. Niet leuk voor hen, voor de hulpen en voor mij.

Soep moet je eten en niks meer....

FRAN