Geen gouden tijden

25 November 2019

We beleven hier geen gouden tijden, zelfs zilver komt niet in de buurt.

Ik moet even m’n hart luchten.

Allebei zijn we niet fit, ik accepteer het, maar Anne gaat ermee aan de slag. De arts is geweest en dan MOET er toch iets gebeuren, volgens Anne.

Maar dit heeft tijd nodig, de arts zou willen, dat ze zoveel krachten bezat.

Acceptatie is geen woord voor een Dementie-patiënt, dat is net wat te hoog gegrepen.

Ik snap het helemaal, maar ook ik ben moe en daardoor misschien, of wel zeker, een stuk ongeduldiger.

Het is zondag, dus geen 25 November. Deze blog komt er morgen in, vandaar.

De zon schijnt, de temperatuur is 7 graden, er zou gewandeld kunnen worden. Ik durf het niet aan. Anne hoestte de hele nacht, ik denk zelfs, dat ie soms bang is te gaan hemelen. 

Zeker weten doe ik het niet. Het verschil is zo groot. Nu leest ie de krant en is het hoesten een stuk milder.

Sorry, dit is geen leuke blog, ik spuug op mezelf.

Morgen gaat het beter?

Hopelijk wil/kan Anne naar de Vierackers, zij zijn fit en mogen hem graag. Anne voelt zich daar altijd erg veilig en noemt hen, Liesbeth en Anneke, zusters.

Ook ik krijg die titel weleens in de nacht, dan ziet ie een hulp en ben ik ook de/een zuster.

Deze zuster zou heel graag niet dag- en nacht-diensten draaien, ze is er niet goed in.

Haar reserves raken op.

Maar....ik trek vandaag mooie kleding aan, wil me goed voelen en ga ervoor.

Kick in the ass en ik veer weer op (???)

FRAN