Hoe goed controle kan voelen

1 November 2019

Voor Anne gingen we met Sonja richting WZA, Wilhelmina Ziekenhuis Assen, controle bij twee specialisten.

We waren prachtig op tijd, wat Anne een beetje lastig vond. Zijn geduld van vroeger is ie inmiddels verloren.

Toch was het een nuttig bezoek, zowel bij de ene als de ander specialist. Anne deed een deel zelf het woord en waar ik dus met een moeilijk gezicht reageerde, werd als de Arts/Specialist ervaren als, hoe dan wel, mocht ik de aanvulling geven.

Ten eerste viel het hun beiden op, hoe goed Anne liep, zelfs zonder rollator. Ik besloot dat en hij kan dat.

Ik kan niet de gesprekken woordelijk weergeven, maar ze waren goed, goed voor Anne en zeldzaam goed voor mij.

Ik ben gegroeid, zijnde m’n ondersteuning aan Anne. Ben wel 10 cm. gegroeid in m’n eigenwaarde.

Dank jullie wel allebei.

Deze dag zouden we een beetje Sonja’s verjaardag vieren en onze wens ging uit naar Appelscha. Daar waar we bijna iedere zondag te vinden waren in de goeie ouwe tijd. 

Wandelen in de bossen, juist nu met de verkleuringen van de bladeren. Ik ben er stapel op en Anne gunt me dat plezier. Het wandelen ging niet door vanwege regen.

Het regent nu nog, maar de afgesproken lunch kon wel. In een leeg restaurant “Le Coq” aten we voor ieder wat wils en onderwijl met dikke pret. Sonja is een gezellig mens, een leuk mens en bovendien onze dochter.

Maar ... grote eters zijn we niet. We hebben ons er wat vreemd doorheen gegeten en elkaars portie onderling geproefd en gegeten.

Héérlijk, dat het mag en kan. 

Terug reed Sonja ons toch nog langs verkleurde bomen, maar het werd mij al gauw duidelijk, dat Anne graag naar huis wilde.

Inmiddels is Sonja huiswaarts, alwaar haar kinderen haar verwachten en met haar zullen gourmetten en wij bedenken even of we vanavond wel echt trek hebben in een volledige maaltijd.

Nee dus, het wordt soep.

Nog even over de lunch, met een groot gebaar bood ik aan te betalen en komend bij de bar, pak ik alvast m’n pasje en zie tot m’n grote schrik “VERKEERDE PASJE”.

Daar sta je dan. Sonja was even naar het toilet, stom stom stom. Het werd me vergeven. Sonja betaalde en inmiddels heeft ze het grootste deel al terug. De rest moet ik nog pinnen, even geduld dus.

Een mooie dag, zelfs het ziekenhuis meegerekend, maar met een dom eind, zijn we weer terug geworpen op onze dagelijkse dingen. Anne kijkt TV en Froukje tikt een verslag. Deze keer heb ik veel woorden nodig en nog niet eens de helft verteld.

1 november, wat voel ik me goed, de controles meegerekend.

Vooral dank aan de beide specialisten en onze Sonja.

With love...

FRAN