Vannacht...

15 November 2019

Gisteravond was Anne erg moe en koud.

‘s Middags was hij al hijgend binnen gekomen, waar ik erg van schrok. Dat bleek niks voor te stellen, maar toch....

De verwarming hoger....het hielp niet tegen de kou. Onze zoon kwam nog en alles verliep normaal. Zo leek het.

Toch toen ik hem klaar maakte voor het bed  was hij weer zo koud. Een extra plaid over en mopperde ik nog: “Je ligt tegen de verwarming aan, Anne. Je kunt bijna niet koud zijn”.

Zo ging ik dus naar bed, maar viel in slaap, wat normaal ook de bedoeling is.

Waarschijnlijk heb ik heel diep geslapen, want hoorde m’n baasje niet naar het toilet gaan en dat is vreemd.

Om een uur of vier werd ik ongerust, kon de slaap niet meer vatten. Haalde me van alles in m’n hoofd. Anne is al 87 jaar en als hij zich niet goed voelde en vannacht niet gehoord werd door mij.....

Ik dacht aan alles. Vaak heb ik gelezen, dat mensen ook in hun slaap kunnen gaan hemelen en...als dat zo eens was....wat moet ik dan?

112 bellen? De arts bellen? Onze kinderen bellen? Ik werd er helemaal wild van.

Voor Anne zou het een prima verdwijningstroef kunnen zijn, zonder echt lijden dit leven verlaten. Maar hoe gaat het dan met mij? Gelukkig had ik hem wel een goede nacht gewenst met een dikke kus erbij.

Gek werd ik van mezelf, voelde me zo kil. Alleen maar denken aan de handelingen die ik meteen moet doen en actie ondernemen? Je man is er niet meer, Froukje!

Rond zes uur hoor ik Anne naar het toilet gaan en de vrede is in mij gekeerd. Ik kon nog even sluimeren.

Vanmorgen ben ik extra lief voor hem geweest, fijn....hij is er nog!

FRAN