Soms, heel soms, enzo...

30 Maart 2020

Soms, heel soms zijn er van die nachten, dat dingen mislukken. Ik ging nog wel met zo’n goed gevoel naar bed.

Alles was gedaan, ik was klaar voor de strijd, bij wijze van. Wens Anne, terwijl ik in de gang ben, nog even een goeie nacht en wat zegt Anne: “Dankjewel”.

Daar word ik een beetje ontroerd van. Hij is eigenlijk een hele lieve man, als ie maar niet van die stiekeme streekjes had. Meestal zoek ik er niet om, als ik ‘m zie rennen van de keuken naar de kamer. Ik kom het immers altijd wel tegen.

Deze keer ontdekte ik het, toen ik ging afsluiten. Ik had de deuren al op de knip en ineens zijn ze open. Dan denk ik, met welk doel? Misschien dacht ie ze op slot te doen en deed ze juist open? Ik vraag er niet naar en doe ze weer op slot en extra met de sleutel.  Verstop de sleutel zoals altijd en wil naar boven verdwijnen.

Ik vraag er niet naar, waarom de knippen van de deur waren, hij weet het immers toch nooit. Doet gewoon dingen en is het daarna kwijt en soms als ie het niet kwijt is, weet ie z’n verhaaltje wel te maken.

Met nog in m’n geheugen zijn “Dankjewel”, ga ik in bed en mij wacht een rustige nacht. Dat was heel fijn, zelfs een kwartier later opgestaan.

Vanmorgen ontdekte ik dus pas, er was wat mis gegaan. Soms heel soms gaat er iets mis. Dat is al erg genoeg voor Anne, dus ruim ik op, wat nodig is, was hem helemaal en de dag kan beginnen.

Ilona, onze hulp, haalt nog boodschapjes met een gratis appeltaartje als extra en de morgen verloopt helemaal goed.

We wandelen, terwijl Ilona stofzuigt, maar het regent, heel vies en zacht. We gaan terug. Ilona is niet klaar en ik vraag of Anne misschien nog wat in de tuin moet doen. Het is inmiddels weer droog. Meteen reageert ie blij, dat wil ie graag. De tuin aan de achterkant is zijn domein en zo kan Ilona haar gang gaan en tik ik dit even in.

Straks proberen we nog weer een wandelingetje, de wind is zo zacht, het voelt nu echt als voorjaar.

Ilona mag naar huis, we hadden het goed vanmorgen, appeltaart bij de koffie en vrolijke appjes bekeken. Zo kan ie wel weer.

De tweede wandeling is er niet van gekomen, het waaide ineens erg hard en nu is de wind rustig en regent het voor de afwisseling.

Ik ga de oefeningen van Doré even in beeld toveren en Anne begeleiden.

Dan houdt deze blog vandaag weer een vroege stop.

Morgen is er weer een dag.

31 Maart 2020

Gisteren was een slechte dag voor Anne. Hij wist weinig en was zo in de war. Bracht van alles weg, waar ik maar een deel van terug gevonden heb. Hij snapte maar weinig en bij het naar bed gaan, moest z’n riem in het kastje, anders kon die gestolen worden. Ik vertel hem, dat ik alle deuren op slot heb gedaan, dat er niemand binnen kan komen.

Hij mankeerde ook weer van alles. Ik geloofde er niks van en probeerde hem ervan te overtuigen. Hij ging weer eens ontzettend snel ademhalen, alsof hij bang voor iets is. Ik fluisterde: “Anne, geloof me maar, je mankeert niks, je bent alleen maar moe en wilt graag naar bed”. Ineens ademde hij weer normaal en liet zich in bed begeleiden.

Soms ben ik te ongeduldig voor hem, bedenk wel, we zitten elkaar behoorlijk op de lip en dat is niet altijd gemakkelijk.

Vandaag zal mooi weer worden, daar gaan we voor. Bovendien is onze zoon jarig. Ik hoop, dat Anne het nog weet.

De zon schijnt. Yuwen kwam Anne wassen, een van oorsprong Chinees meisje/vrouwtje en het voelde of was ze hier al tijden Anne z’n hulp. Een kopje koffie dronk ze mee en verdween in haar prachtige mooie glanzende bolide. Op afstand keek ik haar na, ze zwaaide en ik zwaaide terug.

Zover zijn we en zoals ik al meldde, na ons tweede kopje koffie nemen we de kuierlatten en gaan met die banaan.

Zoonlief is jarig, we gaan hem even storen.

Hij moet nog even wachten, Anne scharrelt achter huis om en dat doet hem goed. Raakt wel van alles kwijt en dat is daarna een zoektocht. Sommige dingen vinden we niet terug, maar dat meldde ik al eerder.

Zou het nog wennen?

De sleutel is vaak het grootste probleem, toch hebben we die altijd weer terug gevonden. Misschien moet ik daar kopieën van laten maken in geval van ....

De lunch moet er nog in en dan WIL ik eruit, sorry Anne, dat heb ik echt nodig om te overleven.

Bovendien Ronald verwacht ons.

Anne zoekt z’n riem, wie o wie heeft ‘m gehad? Gelukkig dat ik het mij herinner en verbaasd is ie, dat ik weet, waar zijn riem is.

We gaan, groetjes allemaal.

Pas met papieren zak met kaart en chips erin onze zoon gefeliciteerd per ellenboog. Anne stak gelijk z’n arm uit, zo vanzelfsprekend.... Ronald was erg duidelijk en pa begreep de boodschap.

Daarna maar een klein eindje wezen wandelen, de wind was er toch wel weer bij en Anne z’n lopen wordt steeds minder goed. Jammer, maar verwacht.

Ook z’n nek doet pijn. Hopelijk wordt de temperatuur hoger, zodat we achter ons huis de buitenlucht kunnen vinden/proeven. Ik kan dan puzzelen en misschien word ik een keer afgelost en spring ik op m’n fiets voor m’n wel bekende rondje.

We will see.

Anne heeft geen zitvlees, maar bij vermoeidheid kan hij z’n kont aan de stoel brengen, zo is er voor elk wat wils.

Voor vandaag vind ik het meer dan genoeg en hoop, dat Greet/Grytsje ‘m morgen kan plaatsen.

Hopen mag, maar niks moet.

FRAN

Vreterij enzo....

29 Maart 2020

Waarom ik die kar vol “vreterij” noem?

Ik schaam me diep, dat Sonja dit allemaal voor mij moest kopen. We zullen er extra van genieten, Son.

Zo kun je wel zien, ze eten er goed van.

Daarna mocht ik even er tussenuit pieken, een rondje op de fiets.

Sonja bleef bij Anne en deed zelfs oefeningen met hem. 

Oefeningen opgestuurd gekregen van Doré, de Fysio-therapeute.

Het loopt hier als een trein, Joke kwam Anne even lekker verwennen, Sonja zorgde voor Anne en mij en ik ben blij met m’n ontsnapping op de fiets.

Mooie krentenbloesem gezien, tenminste..... dat denk ik.

Wat wordt alles weer mooi, wel zal ik nog geduld moeten tonen bij m’n speciale rondje langs de golf-velden.

 

Alles verloopt er wat trager.

Het Arboretum is de naam van mijn rondje fietsen.

Wat is het leven goed...

Dankjewel Sonja.

30 Maart 2020

Door tijdnood komen de blogs niet meer iedere dag en zelfs niet om de dag. Corona heeft ook hier een handje in.

Dan is alles belangrijker dan mijn verhaaltjes.

Maar om me goed te voelen, blijf ik schrijven. Goeie dingen, minder goeie, alles passeert de revue.

Vandaag een uurtje later begonnen, we verloren hem/haar in de nacht. Zelf heb ik daar niet zoveel moeite mee, maar de kindertjes en de dieren moeten daar erg aan wennen.

Onze dag begon goed, behalve dat er geen wandeling inzit, de wind is stormachtig hard. De openslaande deuren van de buren doen hun best. Ze doen hun naam eer aan. Ze zwabberen heen en weer. 

Anne zou Anne niet zijn om te proberen er wat aan te doen. De wind is hem noodlottig, toch houdt het hem bezig.

Vandaag dus echt binnen blijven. Misschien nog wat leuks op TV, nadat de krant eerst is verslonden. De Zaterdagskrant (met een hoofdletter) is de dikste van de hele week.

Ook al zijn er veel dingen afgelast, de krant zou de krant niet zijn om zich toch te vullen, ook al is het wel vaak negatief nieuws.

Ik heb er ook nog wel positieve berichten in gevonden en als ik kritiek zou hebben, zou ik er wat aan moeten doen en lui als ik ben, doe ik niks, helemaal niks, nul komma nul.

Dit verhaal blijft zonder plaatjes. Onze Greet heeft het al moeilijk genoeg met het verhaal over de poesjes, waarin de plaatjes de hoofdrol spelen.

Geduld is een grote zaak, een goede zaak, een schone zaak, ik zal de mijne tonen. 

FRAN

Nieuwe dag...

27 Maart 2020

Een nieuwe dag met nieuwe kansen. Er staat niet echt veel op ons program. Als die harde wind maar eens wat milder werd, dan konden we een ander rondje doen en de lentebloesem zien bloeien.

Het is vast een mooi gezicht...

Wat en wie er ook tekeer gaat in de wereld, de natuur blijft z’n eigen weg zoeken en alles lijkt er weer onbeschadigd uit te komen. I love it, vooral deze tijd, het voorjaar.

Deze blauwe druifjes vind je nu overal, maar voor de prachtige bloeiende bomen moet je toch echt een langere wandeling maken.

Als die harde wind maar eens thuis bleef. Die maakt het voor Anne onmogelijk buiten Assen te wandelen en dan is het voor mij ook een taboe.

Dit wil ik graag zien en het bloeit al rondom ons. Ik blijf hopen, dat het eens gaat lukken.

Gisteren ontdekte ik, dat Anne z’n wandelen minder goed is, dan gaat hij slepen met z’n linkervoet.

Ik zal dichter bij huis moeten blijven. Hij wil nog zo graag en anders ik wel.

Het wandelen is niet gelukt, Anne had erge nekpijn en is thuis in slaap gevallen.

Nu maar hopen, dat het vannacht wel lukt. Het slapen, bedoel ik. Als ie slaapt, heeft ie geen pijn, zo dacht ik en stoorde hem maar niet.

Nu gaan we de nacht in ik duim me een slag in het rond.

FRAN