Kleinkinderen/Zondag...

21 Maart 2020

Kleinkinderen, ze waren van jongs af aan een feest

Ook wel zorgjes als één van hen niet helemaal gezond was, toch stelden we ons huis ter beschikking en wat iets meer zij, onze liefde.

Inmiddels hebben we er drie en zijn ze al groot. In ieder geval hoeven we niet meer op hen te passen en gelukkig zij ook nog niet op ons.

Desmond komt nog geregeld langs met z’n ouders of alleen met z’n pa en dat is zo fijn.

Wat kun je ver gaan met je gevoel voor hen. Anouk belt geregeld, de tijd ontbreekt haar vaak vanwege school, stage en werk. Maar boodschappen wil ze met gemak voor ons halen.

Deze week deed dochter Sonja het, dik voor elkaar. Ook al had ik er moeite mee dit alles uit handen te geven, maar Corona leert ons, dat we de goeie dingen die de kinderen willen doen, moeten leren accepteren.

Onze kleinzoon woont inmiddels met z’n vriendin ook weer in Assen, ook zij hebben het druk en nog eens druk.

Gisteravond overkwam ons een leuk gebaar. We werden gebeld, ook al ging het de eerste keer grandioos mis, niks gehoord zelfs. Toen ik zelf probeerde, duurde het een poos, eer ik doorhad, hoe het moest.

ek hé, ik word altijd nerveus van dat soort ondernemingen. Bang om dingen fout te doen. We kregen contact en het was zo leuk, zo gezellig. Hun huisje nog mogen bewonderen. Nu hebben we een idee hoe ze reilen en zeilen. De prachtige poes nog in beeld gehad.

Ik hoop zo, dat we dit af en toe blijven doen. Daar is voor geen ene cent besmetting bij mogelijk, dus doen we niks verkeerd. Nu maar hopen, dat zij het ook leuk vonden om die ouwe mensen te spotten.

Eigenlijk valt er vandaag niet veel te beleven. Doordat o-pa-Anne vannacht onrustig was, heeft hij een minder goeie nacht gehad en las hij de krant op één bladzijde de hele morgen.

Toegeven, dat ie sliep? No way.

Koud is ie ook, terwijl de verwarming z’n best doet. Ik zal ‘m vandaag sparen. Even de neus buiten is verplicht, anders is ie morgen ook niet bereid om te gaan en dit ouwe mens MOET iedere dag naar buiten, anders zakt ze in als een plumpudding en word er niet fitter op.

Anne sliep vannacht niet in z’n eigen bed, volgens hem, dat kan ook de onrust veroorzaakt hebben. Kwam zelfs boven, omdat ie dacht, dat ik er al stiekem vandoor was naar ons eigen huis (hij wees het huis van de buren aan). Met moeite kreeg ik ‘m weer in bed en ook vandaag is hij nog steeds niet thuis.

Was-dame Rita kwam hem wassen en dat is zo’n leuk/aardig/gezellig mensje. Jammer dat ook zij weggaat en nu al minder werkt. We zien haar niet zo vaak meer. Ik zou heel graag van haar een foto willen als herinnering, moet ik haar toch maar eens vragen. Misschien wil ze wel een keertje in mijn blog. Dan heb ik haar voor eeuwig.

Hoelang eeuwig in deze tijden ook zal zijn. Samen zijn Anne en ik al 170 jaren oud/jong. Moeten we ons schamen? Nou...mooi niet, we proberen goed te leven, maar niet overdreven en daar ondervinden we nu voordeel van.

Deze blog is zonder foto of plaatje. Morgen hang ik er één onderaan, zodat mijn hulp en toeverlaat Grytsje minder werk zal hebben. De Corona-virus heeft ook haar in z’n macht. Ze gaat op haar kleinkinderen passen, dus heeft minder tijd voor mijn onzin.

Bovendien waren de laatste dagen ook al samengevoegd.

Genoeg ge O-H? Ik beloof te stoppen en wel NU !!!!!!!!

22 Maart 2020

Ik realiseer me nu pas, dat de lente gisteren begonnen is.

En vandaag is het zondag. Uitslapen is gelukt, maar inmiddels loop ik tegen zoveel dingen aan

De hulp die snotverkouden is en ik durf haar niet te laten komen. Het stofzuigen, wat ik dan zelf zal moeten doen. Als het mis gaat met m’n rug, in wat voor ellende we dan terechtkomen. Ik ben die slechte nacht nog niet vergeten.

Ik klink nu heel zwartgallig, het zit ons nu ook niet mee. Dit geldt voor iedereen, maar ik moet hiermee dealen, wat ons overkomt.

Nu denk ik, Anne zou beter af geweest zijn in een verzorgingstehuis dan hier.

Weet je wat? Ik ga eerst even douchen, alle zwartgalligheid wegpoetsen, lekker schoon opnieuw aan de slag, misschien helpt het. Ik zeg duidelijk MISSCHIEN, want zo zwaar het vandaag voelt, zo heb ik het niet eerder gevoeld.

Misschien is mijn angst te groot, maar daardoor heb ik toch toegestaan, dat mijn lieve hulp mag komen. Ze heeft geen koorts en wij gaan wandelen als zij stofzuigt.

Ik begin weer wat te leven.

Het lijkt prachtig weer, wat zeg ik? Het is prachtig weer, maar KOUD ! Brrrrrrrr.

Het douchen en het nawerk is gebeurd. Mijn gevoel? Klo... Beneden wacht iemand op mij, dus Froukje, trek je vrolijkste gezicht en wees blij, hij is er nog, hoeveel moeilijkheden je dat ook oplevert.

Ik lees deze zin over en denk hardop: “Wat ben ik voor een mantelzorgster? Een shit-mens”.

Ik kijk in de spiegel en zie een oud mens, die nog jong denkt te zijn. Even bijstellen, Froukje en aan je achterste poot trekken en .... doe je best.

Die zin komt nog uit een ver verleden, mijn werk van toen. Moest ik de knullen aanzetten om iets sneller te doen, dan verwacht, desnoods met overwerk.

Leuk, ik zit weer in die tijd. Dat was achteraf toch een goeie ouwe tijd. Ik kreeg het jongvolk altijd, zo ik wilde.

Het voelde zo goed, het streelde mijn ego.

Waar doe ik het nu voor? Heb ik nog ego?

Ik zal op zoek gaan.

FRAN