Hulp is zo welkom en oude tijden...

23 Maart 2020

Onze hulp werkt dus ook in de zorg. Heeft de eerste nuttige etenswaren gehaald voor ons. Sommige dingen als koffie en creamer waren bijna op en nu kunnen we weer verder.

Zij deed het stofzuigen en dweilen en wij gingen wandelen. Het viel nog goed tegen, een graad of vier misschien en bovendien vrij harde wind. Anne wil dan steeds verder van huis, niet denkend aan de terugreis.

Want, die is echt in de wind.

Het was een fijne wandeling, wel even in m’n arm moeten proesten, maar verder weinig proestende mensen gezien en gehoord.

Het is tijd, Ilona moet naar huis, ik moet ze zelfs weg sturen. Ze is een kanjer van de bovenste plank. Heeft meteen even de buitenboel gedaan, we kunnen weer door de ramen zien.

Dankje Ilona, fijn dat je weer kon komen.

Voor de tweede keer hebben we de kuierlatten onder gebonden en de wandeling aangegaan. De wind is erg, we zijn weer thuis. Een kopje thee doet wonderen en daarna kwam onze dochter nog boodschapjes van Kruidvat brengen. Ik zit niet meer zonder wat dan ook.

Nee, niks hamsteren. Gewoon noodzaak helaas.

Er komt mij een liedje in m’n geheugen, erg toepasselijk. Was het niet Jenny Arean? Vluchten kan niet meer, ik zou niet weten hoe...enz.. Zo voelt het dus? Voor ons allemaal.

Ilona en Sonja, bedankt voor vandaag, redders in nood!

24 Maart 2020

Een datum om nooit te vergeten.

De geboortedatum van mijn lieve, fijne, mooie en bijzondere Vader. Oude tijden herleven. Met hem heb ik zo kunnen lachen, maar ook huilen.

Onze humor liep zo parallel, dat voelde zo goed. Vandaag denk ik even extra aan hem.

Ik hoop, dat er in de familie ook nog leden zijn, die zich hem herinneren als de man, die hij was en voor mij altijd zal blijven.

Op feestjes zong hij altijd een kinderliedje: “Kleine Suze”. Zo emotioneel om daaraan terug te denken. Kan het niet delen met m’n zussen.

De zon schijnt, na de was-dame proberen we een klein blokje om, want de Fysio komt ook nog deze morgen. Net op de grens van morgen/middag.

Maar een paar keer in m’n leven wandelde ik met m’n Pa, die gedachten komen nu boven. Gerben was/is z’n naam en de laatste jaren van z’n leven noemde ik hem geen Papa maar Germ, afgekort van Gerben en dat vond hij erg leuk, ik ook.

Hij is zes en zestig jaar geworden, te jong, in ieder geval voor mij, ik was vijf en twintig.

FRAN