Om te onthouden...

5 Maart 2020

Gisteravond ging er weer veel mis, misschien went het ooit?

Tot slot zet ik z’n emmertje met plas-fles daar waar hij ‘m kan zien en vinden. Zegt ie tegen mij: “Heb jij ook al zo eentje?”

Ik maak hem duidelijk, dat het voor hem is. Zegt hij: “Hoe zo”. Dan vul ik aan: “Ik heb geen piemel, het lukt me dus niet in die fles”. Anne moest erg hard lachen en ik lachte van schrik mee. Ik zie hem zo graag lachen, dit was louter per ongeluk.

Vanmorgen was niet zijn bedoeling weer van huis te gaan, dat vind ik triest. Dinsdag mocht ie thuisblijven en wilde hij naar de Vierackers.

Nu moet hij, het voelt zo verkeerd van mij. Ik kan even mijn draai niet vinden.

6 Maart 2020

Het was een rustige nacht en dat voelt zaaalig.... Behalve, dat ik om 6 uur gedoe beneden hoorde. Het werd daarna weer rustig, dus draaide me nog even weer om. Kom ik beneden, ligt de vaas met prachtige bloemen, gekregen van onze Johanna, om.

Het helpt niks om ernaar te vragen, Anne doet nooit wat. Hij was er erg begaan mee, hahaha. Gisteravond dus bezoek van Johanna en Ronald, dat was zo fijn.

Weer ging Anne met moeite naar de Vierackers, Drie dagen achter elkaar is echt teveel. Ik ben al aan het onderhandelen en geloof, iedereen is me ter wille, om het zo maar eens uit te drukken.

Anne is weer thuis met het tweede busje. De eerste ging richting Duitsland, volgens Anne en de volgende, waar hij in zat, ging een gedeelte richting Nederland, maar brachten hem eerst naar Assen.

Prachtige verhalen en dan maar zwaaien met de armen om het mij vooral duidelijk te maken waar enzo.

We zijn nog snel even naar de brievenbus geweest. Een Condoleancekaart op de bus doen. De man van mijn overleden vriendin is nu ook gaan hemelen. We kunnen uiteraard niet komen, maar een kaartje is toch op z’n minst nodig.

Dus snel samen even naar de brievenbus. Net niet droog. Het regent eigenlijk de hele middag, soms hard en soms alleen wat miezertjes.

Ik ga eten-koken, stamppot met allerlei groentes en kipgehakt er door.

Lijkt me heerlijk, nu Anne nog…

7 Maart 2020

Weer een nieuwe dag.

Vannacht was onrustig. Anne was om half twee druk door het huis aan het lopen en kon z’n draai niet vinden. Eindelijk hoorde ik de WC en dacht, “Gelukt”. Hij heeft ‘m gevonden.

Het werd inderdaad stil en ik probeerde weer te gaan slapen. Na een uurtje, weer gerommel beneden.

Toch maar kijken.

Anne had z’n bed opgemaakt en vroeg: “Waarom slapen we eigenlijk hier?” “We wonen hier”, was mijn antwoord. “Hier wonen”, zei Anne en vervolgde met, “hahahaha”.

Ik kwam van goede huize en kreeg ‘m weer in bed en dat tot vanmorgen normale tijd. Toch durf ik in het begin niet te gaan slapen. Er kan van alles gebeuren beneden. Gisternacht is de vaas met bloemen maar zo omgevallen.......

Het wachten is op Rita, lang niet gezien en ze is erg welkom.

Rita kwam, deed meer dan haar plicht, dronk gezellig een kopje koffie mee en nu zijn we weer samen. De wasmachine doet wat ik verwacht en wij nemen nog een tweede kopje koffie.

Proost, op een lang en gelukkig leven. Ik mag het hopen.

De zon schijnt, vanmiddag wandelen, hiep hoi.

Visa versa de Jumbo geweest, de rest van de kadokaart opgemaakt en natuurlijk een ietsje pietsje meer.

Het viel tegen, Anne had erg veel pijn in z’n nek en schouders. Deze keer aan allebei kanten.

We nemen nu rust en drinken thee. De benen doen het zo goed en nu wil de rest niet meer.

Bellen met de Neuroloog of eerst de arts inschakelen?

De hele avond was Anne moe en had het grootste deel van de avond de ogen dicht. En ik maar weer handenklappen om hem weer bij de les te krijgen. Anders bekruipt me de angst, dat ie vannacht weer gaat pierewaaien en daar word ik toch een beetje/boel moe van.

Morgen meer.

8 Maart 2020

Uitslapen? Wie, waar en hoe?

Het viel mee, half zeven werd het drukker beneden. Ik was lui en bleef nog even liggen.

Kwart voor acht onder aan de trap: “Frouk, het is al bijna acht uur”. Ik roep terug: ”Waar is de brand?”

Anne komt halfweg de trap, ik sta boven aan de trap.

“Het is ZONdag, Anne”, zeg ik en Anne zegt terug: “Had dat dan even gezegd”. Ach Anne.....ik moet lachen. “Ik ga wel weer in bed”, verzucht Anne. “Hoeft niet hoor, ik kom eraan”.

Ach, dit is al heel lief, niet boos, heel voorzichtig, wat wil ik nog meer? De nacht was goed, dat is al half het goede werk.

Voor de rest van de dag neem ik een snipperdag, geen nieuws dus meer van hier vandaag.

FRAN