Soms, heel soms, enzo...

30 Maart 2020

Soms, heel soms zijn er van die nachten, dat dingen mislukken. Ik ging nog wel met zo’n goed gevoel naar bed.

Alles was gedaan, ik was klaar voor de strijd, bij wijze van. Wens Anne, terwijl ik in de gang ben, nog even een goeie nacht en wat zegt Anne: “Dankjewel”.

Daar word ik een beetje ontroerd van. Hij is eigenlijk een hele lieve man, als ie maar niet van die stiekeme streekjes had. Meestal zoek ik er niet om, als ik ‘m zie rennen van de keuken naar de kamer. Ik kom het immers altijd wel tegen.

Deze keer ontdekte ik het, toen ik ging afsluiten. Ik had de deuren al op de knip en ineens zijn ze open. Dan denk ik, met welk doel? Misschien dacht ie ze op slot te doen en deed ze juist open? Ik vraag er niet naar en doe ze weer op slot en extra met de sleutel.  Verstop de sleutel zoals altijd en wil naar boven verdwijnen.

Ik vraag er niet naar, waarom de knippen van de deur waren, hij weet het immers toch nooit. Doet gewoon dingen en is het daarna kwijt en soms als ie het niet kwijt is, weet ie z’n verhaaltje wel te maken.

Met nog in m’n geheugen zijn “Dankjewel”, ga ik in bed en mij wacht een rustige nacht. Dat was heel fijn, zelfs een kwartier later opgestaan.

Vanmorgen ontdekte ik dus pas, er was wat mis gegaan. Soms heel soms gaat er iets mis. Dat is al erg genoeg voor Anne, dus ruim ik op, wat nodig is, was hem helemaal en de dag kan beginnen.

Ilona, onze hulp, haalt nog boodschapjes met een gratis appeltaartje als extra en de morgen verloopt helemaal goed.

We wandelen, terwijl Ilona stofzuigt, maar het regent, heel vies en zacht. We gaan terug. Ilona is niet klaar en ik vraag of Anne misschien nog wat in de tuin moet doen. Het is inmiddels weer droog. Meteen reageert ie blij, dat wil ie graag. De tuin aan de achterkant is zijn domein en zo kan Ilona haar gang gaan en tik ik dit even in.

Straks proberen we nog weer een wandelingetje, de wind is zo zacht, het voelt nu echt als voorjaar.

Ilona mag naar huis, we hadden het goed vanmorgen, appeltaart bij de koffie en vrolijke appjes bekeken. Zo kan ie wel weer.

De tweede wandeling is er niet van gekomen, het waaide ineens erg hard en nu is de wind rustig en regent het voor de afwisseling.

Ik ga de oefeningen van Doré even in beeld toveren en Anne begeleiden.

Dan houdt deze blog vandaag weer een vroege stop.

Morgen is er weer een dag.

31 Maart 2020

Gisteren was een slechte dag voor Anne. Hij wist weinig en was zo in de war. Bracht van alles weg, waar ik maar een deel van terug gevonden heb. Hij snapte maar weinig en bij het naar bed gaan, moest z’n riem in het kastje, anders kon die gestolen worden. Ik vertel hem, dat ik alle deuren op slot heb gedaan, dat er niemand binnen kan komen.

Hij mankeerde ook weer van alles. Ik geloofde er niks van en probeerde hem ervan te overtuigen. Hij ging weer eens ontzettend snel ademhalen, alsof hij bang voor iets is. Ik fluisterde: “Anne, geloof me maar, je mankeert niks, je bent alleen maar moe en wilt graag naar bed”. Ineens ademde hij weer normaal en liet zich in bed begeleiden.

Soms ben ik te ongeduldig voor hem, bedenk wel, we zitten elkaar behoorlijk op de lip en dat is niet altijd gemakkelijk.

Vandaag zal mooi weer worden, daar gaan we voor. Bovendien is onze zoon jarig. Ik hoop, dat Anne het nog weet.

De zon schijnt. Yuwen kwam Anne wassen, een van oorsprong Chinees meisje/vrouwtje en het voelde of was ze hier al tijden Anne z’n hulp. Een kopje koffie dronk ze mee en verdween in haar prachtige mooie glanzende bolide. Op afstand keek ik haar na, ze zwaaide en ik zwaaide terug.

Zover zijn we en zoals ik al meldde, na ons tweede kopje koffie nemen we de kuierlatten en gaan met die banaan.

Zoonlief is jarig, we gaan hem even storen.

Hij moet nog even wachten, Anne scharrelt achter huis om en dat doet hem goed. Raakt wel van alles kwijt en dat is daarna een zoektocht. Sommige dingen vinden we niet terug, maar dat meldde ik al eerder.

Zou het nog wennen?

De sleutel is vaak het grootste probleem, toch hebben we die altijd weer terug gevonden. Misschien moet ik daar kopieën van laten maken in geval van ....

De lunch moet er nog in en dan WIL ik eruit, sorry Anne, dat heb ik echt nodig om te overleven.

Bovendien Ronald verwacht ons.

Anne zoekt z’n riem, wie o wie heeft ‘m gehad? Gelukkig dat ik het mij herinner en verbaasd is ie, dat ik weet, waar zijn riem is.

We gaan, groetjes allemaal.

Pas met papieren zak met kaart en chips erin onze zoon gefeliciteerd per ellenboog. Anne stak gelijk z’n arm uit, zo vanzelfsprekend.... Ronald was erg duidelijk en pa begreep de boodschap.

Daarna maar een klein eindje wezen wandelen, de wind was er toch wel weer bij en Anne z’n lopen wordt steeds minder goed. Jammer, maar verwacht.

Ook z’n nek doet pijn. Hopelijk wordt de temperatuur hoger, zodat we achter ons huis de buitenlucht kunnen vinden/proeven. Ik kan dan puzzelen en misschien word ik een keer afgelost en spring ik op m’n fiets voor m’n wel bekende rondje.

We will see.

Anne heeft geen zitvlees, maar bij vermoeidheid kan hij z’n kont aan de stoel brengen, zo is er voor elk wat wils.

Voor vandaag vind ik het meer dan genoeg en hoop, dat Greet/Grytsje ‘m morgen kan plaatsen.

Hopen mag, maar niks moet.

FRAN