Een week later...

31 Augustus 2020

Er is een week overheen gegaan, sinds Anne is gaan wonen in Kloosterakker.

Ik ben nog niet weer bij. Slaap erg veel en voel me nog steeds moe.

‘s Morgens gaat het goed, maar in de middag? Dan lokt het bed.

Deze nieuwe week probeer ik m’n leven te beteren. M’n hulp is hier, ik weet niet eens, of ik haar mag houden. Dus bellen met allerlei instanties.

Gisteren voor het eerst helemaal alleen naar Anne gegaan. Spannend hoor.

Ik meldde me en Anne kwam. En wat zei hij? “Sonja zou toch komen, ze had gebeld”.

Viel me dus even tegen.

Toen ik vroeg: “Vind je het wel leuk dan, dat ik het ben?”. Ja, dat was wel goed. En het was goed, hij vertelde wel veel, wat eigenlijk niet echt kan zijn, toch ging ik erin mee en hij was dik tevreden.

Ik wilde graag wandelen, volgens Anne was het weer niet geschikt, terwijl de zon prachtig naar binnen gluurde. Er was wel wat meer voor nodig om hem zover te krijgen. Ik vroeg nog, of hij dan liever met Sonja ging lopen, maar dat ging niet volgens hem, die was te pittig.

Had ik even voordeel bij, hij ging wandelen met mij.

Z’n sjaal is pleite, niet gevonden. Anne z’n lopen is wel weer gezakt, we probeerden een rondje om Kloosterveste, dat is het net niet geworden. Daarna hebben we nog een kopje thee mogen drinken.

Wat ik nog vergeet te melden, ik had gebak mee, ik was n.l. afgelopen vrijdag jarig. Twee dozen zou wel genoeg zijn, dacht ik.

Gaf het aan één van die meisjes, zei dat het bevroren was en voor m’n verjaardag en meteen er overheen zei ze: “Die bewaren we voor vanavond bij de koffie”.

Nu denk ik, dat Anne helemaal niet weet, dat ik dat gebracht heb, zo jammer. Ook is er die avond weer een ander en vraag ik me af, of de boodschap is aangekomen.

Vergeet het, Froukje, alles gaat zoals het gaat...

Eindelijk besloot ik naar huis te gaan, inmiddels al dikke regen en moest ik van Anne nog even wachten.

Volgens hem woon ik heel ver van hem vandaan.

Afscheid genomen en bij de fiets gekomen, met een grote puut wasgoed mee, doet mijn metertje aan het stuur niks meer. Te nat geworden.

Dus dit ouwe mens door de regen met die zware fiets, een kreng van een ding, naar huis gefietst. Ik heb m’n oefening wel weer gehad, dacht ik zo.

De was gedaan, eten gemaakt en gegeten, was opgehangen en wat deed Froukje daarna? Naar bed. Goed geslapen en niet vroeg weer wakker. Wel was m’n hondje lastig, zoals gewoonlijk, maar toch, ik voel me uitgerust. Wat overigens nog niks zegt.

Zo ging het iedere dag. ‘s Morgens fit en ineens, stop zegt dit lichaam, af!!!

Toch heb ik goeie moed, dat het me vandaag lukt op te blijven, de zon is even foetsie, dus afwachten of ik even m’n fiets kan testen. Het zou me ook wat, zonder e-fiets verder door het leven? Ik moet er niet aan denken.

Voor vandaag genoeg geschreven. De klaagzangen van Jeremias.

FRAN

Kloosterveste/Kloosterakkers

27 Augustus 2020

Vandaag samen met Sonja Anne bezocht.

Ik heb mezelf moeten overwinnen, maar voelde toch ook de behoefte om met eigen ogen te zien, hoe het met hem ging.

Spannend ogenblik, maar een goed ogenblik.

We knuffelden elkaar hartelijk en lang, zelfs een kus op de wang werd geoorloofd.

Door de Corona had het eigenlijk niet gemogen. Leidster Linda was erbij en zei, dat het werkelijk niet zonder knuffel had gekund. Dus staan we sterk in deze.

Sonja was m’n steun en toeverlaat. Anne praatte de meeste tijd met haar en dat was heel fijn, hoefde ik alleen maar te luisteren en bedenken hoe één en ander bedoeld werd. Sonja is er een kei in.

We hebben hem naar de eetzaal/huiskamer zien gaan om te lunchen en dat was ons contact. Opgelucht slaakte ik een zucht, het voelde zo goed.

Nog snel even een boodschap tegenover de Kloosterakkers bij de Lidl, m’n favoriete winkel en nu ben ik weer thuis.

Ga een hapje eten en nadenken over veel dingen die me bezighouden. Ik ben er nog lang niet.

Schuif het vaak opzij, maar een huwelijk van 59 jaren, met vooraf 8 jaren verkeringstijd is niet zomaar voorbij.

Dat kost tijd. Ik zit in een rouwproces, ook al leven we beiden verder.

Dit was/is vandaag. Nog wat foto’s voor de liefhebbers en dan neem ik m’n rust.

Wat fijn is, ik kan vandaag gebakken aardappelen eten met rauwkost. Dat kon Anne allang niet meer...

FRAN

Mijn rust...

26 Augustus 2020

Mijn rust is weergekeerd, d.w.z. ik ben er weer en in alle rust.

Geslapen als een verwelkte roos, dat is ouderdom. Zonder vooruitzichten gaan we verder.

Misschien durf ik te bellen, hoe het Anne is vergaan? Ik denk er nog even over na.

Mijn ex-buurvrouw Kina komt me vermaken, het wordt een goeie dag. We kennen elkaar lang en goed. Komen vast wel foto’s van.

Toch de moed gevonden te bellen, hoe het met Anne gaat en de berichten waren goed, gelukkig, een pak van m’n hart.

Al op tijd kwam Kina bij mij. Koffiezetten mocht ik niet, dus...op naar de eerste verrassing.

Een restaurant (Skandinavisch-dorp) aan het Paterwoldse-meer aten we een joekel van een wafel, met als beleg, ijs, slagroom en Kina aardbeien en ik gemengd fruit.

 

Laat ie fijn zijn. Heerlijke kop koffie erbij.

Al met al was wel zoveel, dat we onze lunch oversloegen en vanaf daar naar Tuinland in Groningen gingen, of was het Haren?

 

Laat ik dat niet meer weten, maar dat het leuk was?

Moet je me dat nog vragen? Het was geweldig.

 

Bij de eerste bloemen had ik al een Azalea te pakken, niet duur en erg mooi. Kon er niet voorbij komen.

Kina was zuinig deze keer, zij ging voor gratis bakjes, waarvan eentje voor mij bleek. Van een Pannenkoekenplant, volgens Kina was dat de naam, viel een stukje onder uit de pot.

Nu konden we twee dingen doen, dat stukje weggooien of bewaren.

Het laatste hebben we gekozen en daar probeer ik dan weer een volwassen plant van te brouwen.

En of dat niet genoeg was......even gerust in huize Kina en op naar haar centrum. Wat een leuk gebiedje. Allemaal winkels en winkeltjes en .... een cafetaria. Wij aten er, niet moeilijk te raden, een kroket en samen een patatje.

Die heb ik volgens mij mijn deel wel opgegeten en voel me een flinke meid. Voor Kina was het net even teveel. Het was leuk, het was lekker en met Kina is alles gezellig.

Zelfs nog de Jumbo aangedaan. Te verleidelijk om er aan voorbij te gaan.

Ik dacht, dat ik moe was. Deze keer was het Kina aan te zien, de moeheid sloeg toe en dan MOET ik nog naar huis.

Kina ging nog even naar haar buurtjes van toen en verdween niet onopgemerkt, zodat ik nog uitgebreid kon zwaaien.

Dag Kina, het was super, nu zak ik ook in en ... dat mag, ik hoef niks en mag alles.

FRAN