Spannende tijden...

22 Augustus 2020

Maandag gaat het gebeuren, het voelt niet oké...

Alles went? Voor Anne hoop ik het.

Er is nog veel te doen. Het wordt een soort verhuizing.

Met enorme hulp van I care waren de afgelopen avonden een succes. Dat had ik eerder moeten/willen weten.

We zijn beiden moe, gezonde moeheid. Mijn hoofd loopt over, als ik bedenk, wat allemaal moet. Het is nu te laat en morgen is er weer een dag.

23 Augustus 2020

Alles gaat nog steeds perfect en daardoor voel ik me ook steeds meer schuldig. Die avonddiensten van I care hebben ons beiden goed gedaan.

Het is zelfs zo gezellig. Niks geen wanklank. Ik krijg aandacht, Anne krijgt aandacht en zelf vragen ze aandacht.

En dat alles in een half uur.

Ik moet aan de bak, we krijgen koffie-visite.

Kleding is al ingepakt....

Visite kwam en ging. We aten onze lunch en nu denk ik weer diep na, wat Anne allemaal moet gebruiken bij de Kloosterakkers. Niks vergeten, dat zou stom zijn.

Eén ding is me gelukt, ik heb verteld, dat hij morgen niet naar de Vierackers gaat, maar naar Kloosterakkers.

Of hij het meegekregen heeft? Even leek het wel zo, maar hij is zo snel afgeleid. Sonja heeft het zelfs nog meerdere malen herhaald en ook  “Tot morgen”  geroepen.

Gewoon, het idee, dat ik het verteld heb, voelt als een bevrijding.

Nu weer aan de slag met pen en papier voor verdere informatie voor het Kloostervolk. 

Wat kan een mens het druk hebben. Of zich verbeelden het druk te hebben.

Vanavond nog een lievelingsmaaltje voor Anne, Chinese sperziebonen met iets van rundvlees en natuurlijk aardappelen.

Daarna maar hopen, dat de dag snel vordert en Tiny nog langs komt om hier een frisse wind te laten waaien.

Gisteravond ging zoooooooo lekker met haar, ik heb er vertrouwen in.

Dit is mijn blog voor vandaag.

Voor de mensen die nu nog niet weten, wat hier gaande is: Anne neemt z’n intrek bij Kloosterakkers en dat voelt voor mij als pijn in m’n hart.

Maar wat moet, dat moet.

FRAN