Verdrietig...

19 Augustus 2020

Vandaag hoorde ik slecht nieuws.

Ik ben zo verdrietig. Kom er straks op terug.

Anne had gisteren een goede dag bij/op de Vierackers. Dan is ie thuis ook een stuk liever. Toch weet ik zeker, dat ik de goeie keus gemaakt heb.

Moest hem wassen van top tot teen en hoe fout ik alles deed, ik zou dat nooit volhouden. Hij keurde me zoooooooo af, ik weet niet, of ik hem wel weer WIL wassen.

Ik val maar meteen in huis met m’n verdriet, Anne’s vriend is opgenomen.

Een bijzondere man, een aardige man. Ik kon me niet voorstellen, dat hij Alzheimer had. 

Een geheugen als een paard, sterk als een beer, humoristisch als geen ander en toch.......heel moeilijk thuis, waarschijnlijk......

Mijn verdriet gaat zover, dat ik op bed ga, proberen het te overdenken en in te zien, dat zulke dingen onvermijdelijk zijn.

Als ik al zo overstuur ben van/over/met iemand anders, hoe gaat het dan met Anne, als die dag daar is? Ik moet mezelf herpakken.

Als Anne weer eens wat moeilijk in z’n vel zat, zei Anne’s vriend: “Ik pas wel op hem hoor”. Ik hoor het nog en nu moet ik weer hardop huilen.

Wat een rot-dag, wat een ellende...

FRAN