3 Augustus 2020
Gisteren had Anne een bloedneus.
Dat gebeurt vaker, hij heeft een beschadiging in z’n neus.
Ik weet hoe te moeten handelen, maar op avond, tegen de nacht, is het
een ander verhaal.
Het bloeden is erg en onze zoon begeleid ons naar het ziekenhuis, waar
ik om een neustampon vraag. Het bloeden was inmiddels gestopt.
Anne laat het allemaal gebeuren en ik weet, hij houd ‘m er niet in, dus
begin op hem in te praten. Zonder z’n reactie wordt ik grover en wil m’n gelijk
halen.
Het heeft niet veel geholpen, hij heeft ‘m er weer uitgehaald.
Drie uur vannacht, mis... En dat is niet de eerste keer.
Ik ben moe, kon niet slapen van de zorgen en mijn uitspraken en heb
bedacht: “Ik ben niet meer goed voor Anne, hij verdient een betere plek, waar
ze lief zijn en hem beter verzorgen”.
Ik moet alles in deze ene persoon stoppen, mijzelf, het lukt me niet
meer. De nachten zijn me heilig, maar daar trekt dementie zich niks van aan.
Dit is m’n blog van vandaag. Misschien komt er een vervolg.
De opvang weet hiervan en ik vertrouw op hen.
Minder op mezelf. Dat zou
niet moeten.
Ik geef het op.
FRAN
No comments:
Post a Comment