Om te onthouden...

6 Augustus 2020

Gisteren...

Ik tik m’n blog af en Anne komt de trap op. Ik roep hard en duidelijk: “Nee Anne, niet traplopen”.

“Ik wil even met je praten”, zegt Anne. Ik meteen naar hem toe en ga bij hem zitten. Vraag wat hij zou willen vragen en Anne zegt: “Je bent zo fel, zo naar tegen mij”.

Ik probeer hem uit te leggen, dat het bezorgdheid is en dat hij dingen belooft en niet doet. Hij leek het te begrijpen.

Ga door met benoemen hoe moe ik ben, of hij dat snapt. Nee dus. Ik vertel hem, dat ik het zelf ook niet snap, maar dat ik zo moe ben, steeds weer moe en moet huilen en er hoofdpijn van heb.

Hij lijkt er iets van te snappen. Misschien denkt ie, dat ik ziek ben. Dan ben ik dat ook maar, misschien komt dat binnen. Ik help hem om naar bed te gaan. Doe alle handelingen, geef hem zijn pepermuntje en een kusje op z’n wang.

Hij pakt me stevig vast en kust me met dat lege bekje, dat de buren het zouden kunnen horen. Maar het sloeg aan bij mij.

We hebben heel vriendelijk afscheid van elkaar genomen en ik kan niet wachten om snel m’n bed in te duiken. Het is inmiddels wel 26 graden hier, vanmorgen nog 20.

Dit moest ik even kwijt en het deed me goed, een stukje Anne te ontdekken.

Inmiddels 1 uur, Anne rommelt maar door huis heen. Ik heb hem alle tijd gegeven, maar kan zo zelf ook niet slapen. Ben uiteindelijk gaan kijken. Een lachende Anne in z’n luie stoel.

Met lieve zoete praatjes hem weer in bed gekregen en nu maar hopen, dat ie blijft liggen.

Hopelijk is ie nu moe genoeg? Goed 10 uur lag hij er al in, 11 uur begon het feest.

Zo kan het wel weer.

Vandaag...

De hele nacht ellende, toch vanmorgen naar de Vierackers. Goed voor hem en mij. Vanmorgen zaten we half negen klaar, de bus was tien uur. En daar gaat hij.

En wat doe ik? Verdwijn van de wereld en ga slapen, slapen tot ik fit wakker word. Vandaag ben ik vrij om te slapen. Laat niemand mij storen, ik ben er even niet.

Uiteindelijk door een geluid wakker geworden, niks kunnen ontdekken en draai weer mee. Het was ook al ongeveer twee uur.

Anne is er weer, ongeveer om vier uur en ik ga bedenken, wat voor lekkers ik vanavond probeer te maken, alles met het oog op wat Anne zou lusten.

Weten is niks, proberen is alles.

Het is heet, heter, heetst....(en donker in huis)

FRAN