En nu verder...

25 Augustus 2020

Na een vermoeide dag voor niet alleen mij, vooral voor Anne en de kinderen en kleinkinderen.

Ze hebben me geholpen, dat is niet te beschrijven.

Als dank nog gegeten bij Sonja en Jan en dan kom je thuis. Alles op de kop.

Te moe om te beginnen. Veel appjes gehad en beantwoord.

Eindelijk naar bed. En denk je, dat ik in slaap kon komen? Ik was door en door koud en wilde, net als anders, m’n energie oproepen, zoiets van: “Kom op, doe er wat aan”. Maar ik bleef steenkoud. Was duidelijk over een grens gegaan.

Te lui of te moe om uit bed te springen en hopen op een wonder.

Uiteindelijk toch extra dek op bed gedaan en sokken aan. Het leek te lukken.

Maar....ware het niet, of de duivel er mee speelde, m’n uitstulpen in de darmen waren inmiddels wakker en altijd in mijn labiele toestand slaan ze toe met heftige pijnen en diarree. Eigenlijk alleen maar slijm. Zal ik maar stoppen? Geloof me, het was vreselijk.

Inmiddels is Ilona gearriveerd en verraste me met alvast het cadeau voor m’n verjaardag.

Zoooooooo mooooooooi, een gehaakte sjaal van mijn lievelingskleur. Ook nog een horloge met een paars bandje. Ilona, Ilona, je bent te goed voor deze wereld.

We zullen iets moeten doen, maar het liefst ging ik feestvieren met haar.

Het zou de laatste keer kunnen zijn, omdat ze op Anne’s naam in dienst is en hij kreeg een enorme vergoeding.

Ik denk na over een oplossing, wie denkt er mee?

Iemand van de zorg-nogwat belde al. Ik moet dingen regelen bij de Gemeente.

Wanneer ben ik eindelijk vrij van “MOETEN”?

Maar...het is voor een goed doel, als ik Ilona wil houden, moet ik aan de bak en zij is me best veel waard en niet alleen om haar prachtige gehaakte handel. 

We hebben een klick.

Inmiddels wat wiebelig, wat een ouwe taart...

Zal ik maar stoppen met zeuren? Na een goeie nacht ben ik er weer helemaal, beloofd.

Moet ook, want m’n ex-buurvrouw/vriendin wil morgen komen.

FRAN