Een week later...

31 Augustus 2020

Er is een week overheen gegaan, sinds Anne is gaan wonen in Kloosterakker.

Ik ben nog niet weer bij. Slaap erg veel en voel me nog steeds moe.

‘s Morgens gaat het goed, maar in de middag? Dan lokt het bed.

Deze nieuwe week probeer ik m’n leven te beteren. M’n hulp is hier, ik weet niet eens, of ik haar mag houden. Dus bellen met allerlei instanties.

Gisteren voor het eerst helemaal alleen naar Anne gegaan. Spannend hoor.

Ik meldde me en Anne kwam. En wat zei hij? “Sonja zou toch komen, ze had gebeld”.

Viel me dus even tegen.

Toen ik vroeg: “Vind je het wel leuk dan, dat ik het ben?”. Ja, dat was wel goed. En het was goed, hij vertelde wel veel, wat eigenlijk niet echt kan zijn, toch ging ik erin mee en hij was dik tevreden.

Ik wilde graag wandelen, volgens Anne was het weer niet geschikt, terwijl de zon prachtig naar binnen gluurde. Er was wel wat meer voor nodig om hem zover te krijgen. Ik vroeg nog, of hij dan liever met Sonja ging lopen, maar dat ging niet volgens hem, die was te pittig.

Had ik even voordeel bij, hij ging wandelen met mij.

Z’n sjaal is pleite, niet gevonden. Anne z’n lopen is wel weer gezakt, we probeerden een rondje om Kloosterveste, dat is het net niet geworden. Daarna hebben we nog een kopje thee mogen drinken.

Wat ik nog vergeet te melden, ik had gebak mee, ik was n.l. afgelopen vrijdag jarig. Twee dozen zou wel genoeg zijn, dacht ik.

Gaf het aan één van die meisjes, zei dat het bevroren was en voor m’n verjaardag en meteen er overheen zei ze: “Die bewaren we voor vanavond bij de koffie”.

Nu denk ik, dat Anne helemaal niet weet, dat ik dat gebracht heb, zo jammer. Ook is er die avond weer een ander en vraag ik me af, of de boodschap is aangekomen.

Vergeet het, Froukje, alles gaat zoals het gaat...

Eindelijk besloot ik naar huis te gaan, inmiddels al dikke regen en moest ik van Anne nog even wachten.

Volgens hem woon ik heel ver van hem vandaan.

Afscheid genomen en bij de fiets gekomen, met een grote puut wasgoed mee, doet mijn metertje aan het stuur niks meer. Te nat geworden.

Dus dit ouwe mens door de regen met die zware fiets, een kreng van een ding, naar huis gefietst. Ik heb m’n oefening wel weer gehad, dacht ik zo.

De was gedaan, eten gemaakt en gegeten, was opgehangen en wat deed Froukje daarna? Naar bed. Goed geslapen en niet vroeg weer wakker. Wel was m’n hondje lastig, zoals gewoonlijk, maar toch, ik voel me uitgerust. Wat overigens nog niks zegt.

Zo ging het iedere dag. ‘s Morgens fit en ineens, stop zegt dit lichaam, af!!!

Toch heb ik goeie moed, dat het me vandaag lukt op te blijven, de zon is even foetsie, dus afwachten of ik even m’n fiets kan testen. Het zou me ook wat, zonder e-fiets verder door het leven? Ik moet er niet aan denken.

Voor vandaag genoeg geschreven. De klaagzangen van Jeremias.

FRAN