De was....

1 September 2020

Vandaag op pad met een tas vol was voor Anne, schone was wel te verstaan.

Het weer lijkt goed, misschien zit er een wandelingetje in. Net wat hij wil, niks moet, alles mag.

Als Anne niet wil wandelen, blijf ik niet lang, wil dan een fietstochtje maken, is inmiddels al zolang geleden en het is mooi om ons heen, niet ver bij hem vandaan.

Mijn luie gedoe moet maar weer eens afgelopen zijn, ga mee naar buiten allemaal, ja toch?

Wil ik alleen verder kunnen, wil ik me niet afhankelijk van Anne opstellen.

Hij zit er goed, geweldig zelfs. Ik moet m’n weg nog vinden. Zoekt en gij zult vinden.

Ook al zal er af en toe een foutje zijn of een inzakkertje, ik accepteer het, draai me om en ga verder.

Dat heb ik inmiddels geleerd. Flinke meid zijn.

Terug van alles. Eerst de was afgeleverd en een poosje bij Anne gezeten.

Geen echte gesprekjes, een beetje moeilijk was het wel. Gevraagd of hij wilde wandelen. Volgens hem was het al winter en zo koud. Ik probeerde hem op andere gedachten te krijgen, hij was er al uit geweest in een groot gebouw, vierkant met veel ramen.

Zijn eigen gebouw dus, op de veranda.

Opnieuw geprobeerd hem tot wandelen te beïnvloeden en dat ik anders zelf een eindje ging fietsen en helaas, dat we dat niet samen konden doen.

Anne draaide om als een blad aan de boom en besloot toch te wandelen. Het werd een aardig stukje en ook waar we nog niet geweest waren. Even wist ik zelfs de weg niet meer. Het is een rondom-centrum, dus rechts aanhouden en tuurlijk kwamen we weer binnen.

Daarna nog een poos onder de overkapping gezeten, een kopje thee gedronken en nam ik afscheid.

Niet zomaar afscheid, ik ging de Arboretum fietsen en dat was zo fijn. Nu hadden alle bomen blad en sommige verkleuren al.

Toch moest ik denken, aan de avonden, dat we samen, Anne en ik dit stukje fietsten. Het lijkt, of ik iedere keer afscheid neem van een stukje samen.

Nog wat fotootjes hier onder en dat was het dan.

De was in de kast, alleen hebben we de twee petten niet gevonden, die ik gisteren meegaf.

Eerst een sjaal, nu de petten, toch maar namen inzetten, dit gaat te snel.

Nog even een gesprekje met Linda en zij vertelde, dat Anne 70.2 kg. woog. Jeetje, voor hem het hoogst haalbare.

Achteraf een fijne dag/middag en dat is het dan weer.

FRAN