Onrust...

13 September 2020

Iedere nacht om ongeveer vier uur wordt ik wakker, echt wakker. Door m’n water-lozen ben ik wel vaker wakker, maar duik meteen in bed om verder te tuffen, maar klokke vier uur wil de slaap niet komen. Zo ook deze nacht.

Door m’n vermoeide onderrug is liggen even niet prettig en wat doe ik? Zo je ziet, ze is aan het typen.

Nadenken over mijn bezoek gisteren aan Anne.

Hij voelde zich niet goed, herkende me wel, maar gedroeg zich somber. Er waren weinig mensen in de huiskamer. Misschien zijn de anderen zo goed, dat ze naar huis mochten? Het is maar een gedachten hoor.

Anne wilde niet wandelen, dus deden we dat niet. Ik bedacht, misschien als ik boodschappen wil halen. Hij ging hier thuis graag naar de Jumbo, waarom daar niet naar de Lidl?

Ik stelde het voor en hij kwam in actie. Jammer genoeg is de Lidl tegenover het gebouw, waar Anne woont.

Maar toch, ik kreeg ‘m in beweging. Bedacht nog koeken voor de medebewoners te kopen. Iedere keer als ik kom, is er thee of koffie en meestal met een koekje erbij.

Hoe ik ook zocht en koeken aanwees, Anne bleef “Nee” zeggen. We waren al snel weer terug op z’n kamer.

Hij dacht, dat ik ver bij hem vandaan woonde en maar naar huis moest gaan. Ik vroeg, of ie misschien graag weer in de huiskamer wilde TV kijken?

Het werd niet echt duidelijk. Ik besloot een tijd te noemen, dat ik naar huis moest en dat bleek de oplossing. Kwart voor vier zou ik vertrekken, het was toen half vier. Zo geschiedde.

De was mee en weer zwaaide Anne van achter het raampje bij de deur. Hij was echt moe, je kon het zien. Wie weet, misschien weer een onrustige nacht gehad? 

Ik wilde niet zeuren bij de leiding, iedereen kan zich moe voelen en daar weet ik zelf alles van.

Thuis de was gesplitst en vandaag even een deel draaien, zodat het weer droog is, als ik Anne opnieuw ga bezoeken.

Waar ik me vandaag op verheug? Sonja komt koffiedrinken, waarschijnlijk zonder haar Jan, we zullen het zien en beleven. Misschien dat ze nog even naar Anne gaat, dat zal hem goed doen.

Ik voel me weer oké en probeer te slapen. Ik mag uitslapen, iets waar ik naar uitzie. Een beetje raar, hier in de nacht m’n blog intypen en morgen graag willen uitslapen. Het is maar net, hoe je het wilt bezien. Een mens z’n wil, weet je ‘t nog?

Welterusten en tot straks.

De dag is weer ruimschoots begonnen en wie kwam me bezoeken? Ons aller Sonja. Een kopje koffie en daarna naar De Heer v.d. Meulen op bezoek.

Ik denk wel, dat ie blij was, we kregen hem zelfs een rondje mee. Veel wind, vond Anne en dat was ook zo.

Er was een verdwaald verhaal in z’n hoofd over verhuizen. Dat hebben we eerst opgelost. Geen zorgen voor morgen, lieve Anne.

Wat er allemaal in zo’n koppie ronddwaalt. De combinatie van zijn woorden vielen samen met wat verzorgster Annemarie ons vertelde. Zij heeft ‘m gerustgesteld. Of hij haar gelooft? We zullen het zien en beleven.

Ik ben weer thuis, Sonja is naar haar Jan en ik stuur mijn blog naar mijn lieve blog-verzorgster Greet. Ik noem haar te weinig. Misschien mag ik er ooit nog eens een foto bij doen?

Nu nog foto’s door Sonja genomen tijdens de wandeling.

Tot hier en niet verder.

FRAN