Friday, 18 September 2020

Een dag verder...


17 September 2020

Een dag verder, maakt, dat het went.

Herkenbare pijntjes, onrust in mezelf, ik lig er nog wel wakker van, maar maak meerdere uurtjes slapend.

Dochter Sonja, de schat, bracht de was naar Anne, ik durfde nog steeds niet mee en wen eraan binnen te blijven.

Pas als ik voel, het kan, dan kan het. Gek gezegde, maar voor mij heel gewoon.

Sonja en Anne hebben even gewandeld en dat is al heel wat. Zo ik meen, wilde hij eerst niet, toch bedacht hij zich. Zo goed, dat het haar gelukt is.

Toen Anne nog hier woonde, liepen we echt kilometers. Dat zou hij nu niet meer kunnen, zoiets moet je onderhouden. Anders moet je steeds weer opbouwen.

Ook wordt ie ouder en .... misschien ook zieker. Het gaat langzaam achteruit, daardoor zien wij het niet zo erg.

Soms denk ik, was ie nog maar hier, om er meteen achteraan te denken: “Oh nee, ik zou het niet meer kunnen, dag en nachtdiensten te draaien”.

Maar ik moet je vertellen, afkicken duurt lang hoor. Mijn “zorgen vóór” bestaat niet meer en mag ik egoïstisch zijn en voor mezelf zorgen en dat is wennen.

Mijn blaasontsteking woekert nog wat verder en houdt me van de straat. Toch ergens goed voor?

De was voor/van Anne draait weer met spulletjes van mij erbij, of course. Samen alles delen.

Ik zit nog een beetje in de sufzak, kom net weer van bed, straks kan ik niet meer zonder.

Volgens Sonja hoort dat bij het patroon “ouder worden”, maar dat gooi ik nog even ver van me vandaan.

Als...ja als... ik weer beter/genezen ben, dan kom je me tegen. Dan vlieg ik weer op m’n e-fiets door stad en land en snuif nog even de nazomer binnen.

Sonja liet nog een prachtige bos bloemen na, hiervan een foto, een foto van bloemen met pen.

De pen is van haar en heeft ze vergeten, vandaar zo duidelijk in beeld, herkenbaar voor Sonja.

Voor wie het nog niet weet, of niet kan onthouden, deze blog is geschreven door

Froukje Vogelsang, zichzelf FrAn noemend, zijnde Froukje/Anne.

No comments:

Post a Comment