17 September 2020
Een dag
verder, maakt, dat het went.
Herkenbare
pijntjes, onrust in mezelf, ik lig er nog wel wakker van, maar maak meerdere
uurtjes slapend.
Dochter
Sonja, de schat, bracht de was naar Anne, ik durfde nog steeds niet mee en wen
eraan binnen te blijven.
Pas als ik voel, het kan, dan kan het. Gek
gezegde, maar voor mij heel gewoon.
Sonja en
Anne hebben even gewandeld en dat is al heel wat. Zo ik meen, wilde hij eerst
niet, toch bedacht hij zich. Zo goed, dat het haar gelukt is.
Toen Anne
nog hier woonde, liepen we echt kilometers. Dat zou hij nu niet meer kunnen,
zoiets moet je onderhouden. Anders moet je steeds weer opbouwen.
Ook wordt
ie ouder en .... misschien ook zieker. Het gaat langzaam achteruit, daardoor
zien wij het niet zo erg.
Soms denk
ik, was ie nog maar hier, om er meteen achteraan te denken: “Oh nee, ik zou het
niet meer kunnen, dag en nachtdiensten te draaien”.
Maar ik
moet je vertellen, afkicken duurt lang hoor. Mijn “zorgen vóór” bestaat niet
meer en mag ik egoïstisch zijn en voor mezelf zorgen en dat is wennen.
Mijn
blaasontsteking woekert nog wat verder en houdt me van de straat. Toch ergens
goed voor?
De was
voor/van Anne draait weer met spulletjes van mij erbij, of course. Samen alles
delen.
Volgens Sonja hoort dat bij het patroon “ouder worden”, maar dat gooi
ik nog even ver van me vandaan.
Als...ja
als... ik weer beter/genezen ben, dan kom je me tegen. Dan vlieg ik weer op m’n
e-fiets door stad en land en snuif nog even de nazomer binnen.
Sonja
liet nog een prachtige bos bloemen na, hiervan een foto, een foto van bloemen
met pen.
De pen is van haar en heeft ze vergeten, vandaar zo duidelijk in
beeld, herkenbaar voor Sonja.
Voor wie
het nog niet weet, of niet kan onthouden, deze blog is geschreven door
Froukje Vogelsang, zichzelf FrAn noemend,
zijnde Froukje/Anne.
No comments:
Post a Comment