16 September 2020
Ziek-zijn past nooit.
Voel m’n tekortkomingen zo duidelijk. Iedere woensdag ben ik bij Anne,
ook al weet hij heg nog steg van dagen af.
Ik breng hem dan de schone was en haal de andere was op, zodat het
altijd lukt voldoende kleding voor hem te hebben.
Ineens staakt dit ouwe mensje, al dagen lage rugpijn. Vertelde mezelf,
dat er mee te leven was. Heb al zoveel soorten gehad. Uiteindelijk toch een
plas laten controleren en mis.
Het rare is, nu geef ik er aan toe en voelt alles erger. Moet heel vaak
plassen en dat moet je toch niet willen op bezoek bij Anne. Misschien ook niet
zo gezond? Weet ik veel!
Aan de antibiotica...
Slapen lukt nog steeds niet goed, dus heb ik weer mijn bed veranderd, in
de hoop, dat dit de oplossing is. Natuurlijk is dat ondeugend, toch kies ik
daarvoor.
Erger vind ik het, dat ik Anne niet zie op de normale contactdag en ook
niet zeker weet, of morgen alles normaler is.
Sonja neemt het over, dat is zo’n kei. Eens is ook zij te moe om alles
te kunnen. Ik hoop, dat ik na dit gedonder niet weer ziek word. Kan ik me niet
permitteren.
Dit is genoeg voor vandaag, ik ga liggen.
Dag allemaal.
XXX FrAn
No comments:
Post a Comment