We draaien weer...

11 September 2020

Vannacht was geen goeie nacht.

Ik denk, de naweeën van gisteren. Ook het tijdelijke bed is geen heerlijkheid. Eerder had ik het genoegen overal te kunnen slapen, maar nu wordt mijn lijf opstandig bij dit harde bed.

Toch...we draaien weer. Ben alweer aan het organiseren wie me kunnen helpen met de bed-bodem hier te krijgen, zodat ik eindelijk weer op m’n eigen matras kan liggen. Als ik ergens naar verlang, is het dat wel.

Even heel iets anders.

Al dagen lang probeer ik de Gemeente te bereiken en steeds lukt het niet.

Ik zou gebeld worden, ben er echt voor thuis gebleven. 

Niks, nada, nihil, geen telefoontje gehad. Telefoneren met de Gemeente?

Voor mij onmogelijk, wat doe ik fout? En toch heb ik haast. Wil heel graag m’n hulp houden, maar ze is te duur, nu ik het geld alleen moet ophoesten.

Mijn arts is er van overtuigd, dat ik hulp MOET hebben. Met m’n hartproblemen, m’n te hoge bloeddruk, m’n rugproblemen en...mijn hoge leeftijd zal het volgens haar moeten lukken.

En de tijd? Die draait maar door en nog weet ik van niks. Wie o wie kan me helpen? Wat doe ik verkeerd?

Vandaag zit ik wat in een somber stramien, of is dat niet de juiste benaming? Als het maar gesnapt wordt, dan is het goed.

Wat fijn is, de zon schijnt, ik mag vandaag rustig-aan-doen en daar ben ik inmiddels mee bezig.

Voor Anne wordt gezorgd, daar heb ik geen zorgen meer mee, hoogstens, dat IK nog moet afkicken. Hij bewijst, dat ie het goed doet bij de dames en heren, waar ik ook al niet aan twijfelde.

Ik moet m’n weg nog vinden en voel me een oude trut, een ouwe zeur bovendien.

Zo genoeg gezemeld? De zon schijnt nog steeds en .... voor iedereen, ja toch?

FRAN