Van alles wat...

9 September 2020

Een bijzondere dag...

Een ontmoeting met Theo, zoon van m’n overleden vriendin, voor het eerst na lange tijd. De Corona speelde ons parten. Het was goed, het was fijn, we hebben over en weer veel te bepraten en niet alles is moeilijk, het zijn voor mijn gevoel de beste momenten van de dag.

Een broodje bij de warme bakker met koffie erbij maakt, dat we daarna beiden opgewekt onze gang gaan. Ik heb weer eens een foutje gemaakt, zodat mijn pas niet deed, wat ie moest doen en Theo de hap moest betalen, zelfs met een kleine fooi.

Dankje Theo, je houdt het tegoed.

Daarna naar Anne, erg vroeg deze keer, maar ook dat verliep geweldig, hij was blij en heeft veel verteld, nadat ik ‘m dus uitgeknepen had. Ik moest en zou alles weten, vooral het fijne van het daar wonen. En...het is er fijn.

Nog een leuk gesprek met Alice, haar zal ik goed onthouden, ze is goed in wat ze doet. Een luisterend oor en interesse siert haar.

We dronken een kopje thee, praatten uitgebreid over het akelige weer. Toch had Anne laatst ‘s avonds zulke mooie luchten gezien, vuurrood.

Hij woont redelijk hoog en kijkt boven alles uit. Hij was er zo gelukkig van geworden en ik voel alles gelijk mee. Ik vind zulke dingen ook zoooooooo mooi.

Uiteindelijk waren we dan toch uitgepraat en het moet gezellig blijven, dus besloot ik te gaan.

Voor half 2 was ik bij Anne en 3 uur ben ik weer vertrokken.

Geen minuut te lang, alles voelde zo goed.

Anne bracht me naar de buitendeur en ik sloot deze, want als ik Anne z’n zin geef, loopt ie mee en dat vertrouw ik niet.

Naast de deur zit een raampje, bijna onzichtbaar met witte strepen. Daar zag ik z’n hand bewegen, zwaaiend naar mij. Dan schiet ik volledig vol en al zwaaiend ging ik naar de lift.

Gelukkig regende het en paste ik goed in dat beeld en liet m’n waterlanders gaan, waar ze wilden.

Nu ben ik thuis en voel nog even na.

Ben blij met de plek, waar Anne nu woont en het zal heus een keer wennen. Hij is zo lief tegenwoordig en dan vind ik mezelf zo’n harde.

Straks krijg ik nog bezoek van een vriend, die we beiden allang kennen, hij komt voor de snert.

Gisteren een pan vol gemaakt en toen al begonnen met uitdelen.

Meestal neemt Richard een redelijk grote bak mee en gaat de rest dus naar hem.

Het is hem gegund. Een mooi mens van binnen en buiten.

Voor vandaag vind ik dit genoeg en jammer dat de regen en mijn stemming zoveel vocht teweeg hebben gebracht.

Ik sluit af met een knuffel, die wil... Denk om de anderhalve meter!

FRAN